ساعت حدود 12:45 بامداد روز 18 دی ماه سال 95 هست
سال گذشته ... در چنین روزی ... در چنین ساعتی و در یه همچین لحظه ای ... یکی از عزیزترین هامون ... یه فرشته واقعی ... کسی که شاید توی اقواممون به راحتی و بدون شک بتونم بگم هیچکس رو به اندازه اش دوست نداشتم
و نکته ی خوب اینکه این حس متقابل بود ... و کسی بود که واقعن من رو دوست داشت ... همه رو دوست داشت و به همه محبت می کرد
همیشه می خندید ... به کسی گله نمی کرد ... نگران همه بود ... دنبال مشکل همه رو با تمام وجود می گرفت و هر کاری از دستش بر میومد انجام میداد
کسی که هرچیز بدی میدید سکوت می کرد و میریخت توی دلش و خیلی اوقات سفره دل هم رو برای هم باز می کردیم و شب تا صبح با هم از همه چیز حرف میزدیم و کلی حالمون خوب میشد
کسی که هرچی از خوبیش بگم کم گفتم ...
در همین لحظات ... سال گذشته ... نفسی رو فرو برد ... که دیگه هیچوقت برنگشت بیرون
چشمهایی رو بست که آرزوی دوباره باز دیدنشون به دل همه موند ...
جایی رو خالی گذاشت که دیگه هرگز پر نمیشه ...
خاله ی عزیزم سال گذشته در چنین لحظاتی بود که کاملن ناگهانی و زمانی که داشت خیلی عادی صحبت می کرد - یه مرتبه گفت پنجره رو باز کنید خیلی گرم و خفقانه ... و وقتی پنجره رو باز کردن و برگشتن ... دیدن از حال رفته ... و وقتی صداش کردن و اسمشو صدا زدن ... همینطور که داشت از حال میرفت فقط گفت "ها..."
و این آخرین صدایی بود که ازش شنیده شد ... و برای همیشه به عمیق ترین سکوت ممکن رفت ...
خودم کسی هستم که وقتی کتاب های علمی رو می خونم ... وقتی توی رویاهای خودم غرق میشم ... زمانی که در رویا به جهانی در موازات جهان خودمون میرم ... یا به گذشته سفر می کنم ... به محض ورود به مقصد رویاهام ... اول از همه به دنبال خاله ام می گردم !
رویایی که هنوز خاله ی من درش زنده است ... هنوز می خنده و به گرمی من رو در آغوش می گیره و میبوسه ... و هنوز دیدنش حس بی نظیری بهم میده ...
اما شاید کابوسه ... وقتی که از رویا خارج میشی ... میبینی جایی هستی که خیلی وقته از پیشت رفته ... نمیدونی کجا رفته ...
با خودت میگی : "ساسان ... دیگه خوابشو ببینی..." و بعد توی عمق کثیف و وحشتناک این جمله گم و گور میشی ...
خیلی دلم برای خالم تنگ شده ... نمیتونم حسم رو در مورد این جریان توصیف کنم ... اما خیلی احساس بدیه ...
واقعن هنوز خیلی ها رفتنش رو قبول نکردن ... هنوز بعد از گذشت 1 سال باور نکردیم ...
امروز هم برای مراسم سالگرد سر مزارش جمع شدیم ... 1 سال گذشت ...
همینطور که نشسته بودم دیدم مادرم هم پیامی برام فرستاد ... مملو از دلتنگی و ناراحتی و با یه حس مشترک ...
"جالب است وقتی همه میگویند ،،چه زود گذشت،،چه زود یکسال شد،،..ومن آهسته بادلم میگویم: به تو چگونه گذشت؟ انجماد زمان و لحظه هارا چگونه تجربه کردی؟ عبور سنگین لحظه هایی که تلخ بودند و مملو از اندوهی که نمیدانستی چگونه بغضش را فرو دهی....اصلا مگر میشد این بغض را فرو برد؟
مگر میشد بی او بودن را،ندیدنش را ،نشنیدن صدای خنده هایش را تحمل کرد؟مگر میشد باورکرد که دیگر نیست،نداری اش،تمام شد؟مگر میشود که بی او عقربه های ساعت را متحرک دید؟
اما شد....عقربه ها دویدند،بغضها را فرو خوردیم،انجماد زمان را هم به تلخی تجربه کردیم،و خودمان هم باورمان شد که زود گذشت،اما.... نبودن و نداشتنش را نه...نشد که باور کنیم و هنوز هم ناخود‌آگاه منتظر شنیدن صدای خنده هایش هستیم،هنوز بی اراده شماره اش را میگیریم تا قراری بگذاریم برای خرید،هنوزهم آخر هفته بی هوا به ذهنت میرسد که زنگ بزنی و بگویی بیایید دورهم باشیم و اوهم باخنده پاسخ دهد که زحمت میدهیم ،و هنوز هم.....با ناباوری میپذیریم که یکسال پراندوه سپری شد و کم کم باید باور کنیم که دیگر هرگز باز نخواهد گشت....روح مهربان و دوست داشتنی اش شاد."
برای شادی روح همه رفتگان به خصوص خاله عزیزم که بدجوری قالمون گذاشت و رفت دعا کنید
مطمئنم در آرامشه ... اما شاید روحش هم باز به خاطر ناراحتی ما ناراحت بشه
دوست دارم خاله ام شاد باشه ... نگرانمون نباشه...
نمیدونم دلش برامون تنگ میشه یا نه ... نمیدونم کجاست ...
اما اینجایی که ما هستیم ... دل همه براش تنگ شده ... خیلی زیاد ...
با آرزوی سلامتی و شادی و موفقیت و آرامش برای همه
خاله جان خیلی دوستتون دارم ... روحتون شاد...