ساعت حدود پنج و ربع صبحه، البته باید حدود نیم ساعت دیگه بیدار می شدم اما فکرم مشغوله، الان بیدار شدم
وقتی فکرم مشغول میشه میرم عکس های فضایی سرچ می کنم
و احساس فوق العاده ای با دیدنشون بهم دست میده و فکرم آرامش پیدا می کنه
میلیاردها ستاره، میلیاردها کهکشان، میلیاردها رمز و راز و پرسش
خیلی مسخرست که تمام فکر و ذکر آدم بشه از صبح تا شب کارای تکراری کردن و پول در آوردن برای زندگی کردن و استرس و فشار و کلی چیزای مصنوعی دیگه
که آخر هم هیچکدوم به زندگی کردن ختم نمیشن و فقط همینجوری الکی و تکراری زنده بودن محسوب میشن
واقعن گاهی باید فکر کنیم به اینکه چقدر حواسمون پرت شده به این زندگی مسخره و مصنوعیمون
و چقدر با اونی که اومده بودیم تا باشیم، فاصله داریم
خیلی محدود شدیم... خیلی برای زندان ذهنمون خرج می کنیم و روز به روز مجهزترش می کنیم
اما من فکر نمی کنم زندگی این باشه
ولی گاهی مجبوری اینطوری باشی یا حداقل نشون بدی که اینطوری هستی
چون بین آدمایی زندگی می کنی که حرفت رو متوجه نمیشن و نمیتونی به همشون بقبولونی که طور دیگه ای هم میشه زندگی کرد
باید برای خودت نگهش داری و زیاد در موردش صحبت نکنی، تا شاید روزی گوش شنوایی به حرفت دل بده
فارغ از این افکار ماشینی غالب به این کره ی خاکی، بشینید و با هم به آسمون شب و ستاره هاش نگاه کنید و لذت ببرید و بهشون با تمام وجود فکر کنید
به قول پدرم
هرچیزی به اصل خودش برمیگرده
اگر وقت داشتید این رو هم بخونید
http://www.zoomit.ir/2015/10/24/25314/26-pictures-will-make-you-re-evaluate-your-entire-existence/