حس جالبیه وقتی چند تا دوست با وفا پیدا می کنی ... دوستایی که خدا طوری تنظیمشون کرده که تمام تلاششون رو می کنن که یه جایی ... یه جوری ... رفاقتشونو بهت ثابت کنن ... دوستایی که اگر بهشون محبت کنی فراموش نمی کنن ...
حس باحالیه ... قبل از اذان صبح وقتی که هیچکس توی کوچه و خیابونا نیست باید بری پادگان ... از خونه میای بیرون و میبینی برقا قطع هستن و تاریکی همه جا رو فرا گرفته ... صدای نفس های خودتو می شنوی ... نه صدایی نه نوری ... وهم انگیز و عجیب
و خدا رو صدا میزنی و میگی " حس می کنم تنهام ... " و یهو یه صدای عجیبی می شنوی که ترجمش میشه " کی گفته تنهایی ؟ حواسم هست ... بچه ها رو فرستادم پیشت ... "
و بعد حس می کنی غیر از صدای پاها و نفسای خودت صداهای دیگه ای هم میاد ... و درخشش چند تا نور توی تاریکی که دارن به سمتت میان ...
اولش عجیبه ولی بعد که متوجه جریان میشی حس خیلی خوبی داره ...
بچه ها ...
میان کنارت و شروع می کنن به قدم زدن باهات ... شروع می کنی باهاشون حرف زدن و احوال پرسی ... و دعا می کنی که یه جوری بتونی محبت دوستاتو جبران کنی ...
همه ی دوستات - همه ی اونایی که خدا بهت هدیه داده ... تا توی تاریکی ... توی سرما ... توی اوج تنهایی و حتا ترس ... بیان کنارت و همه ی این مدل حس ها رو ازت دور کنن
باید از خدا تشکر کنی ...
In The Darkness
With Two Of Those Guys
Grey And White
!!! What a Gang