میتونه یه شهر معمولی باشه ... با یه حس فوق العاده بد
مردم فوق العاده عجیب ... جایی که گم شدی و احساس میکنی دیگه هرگز پیدا نمیشی
جایی که هرچیزی رو گم کنی احساس میکنی دیگه هرگز پیداش نمی کنی
من حسش کردم ... توی یه برزخی بین خواب و بیداری ... حس کردم گم شدن توش رو
حس کردم اون حس افتضاحی که بهت منتقل می کنه رو
نمیتونم توضیحش بدم ... همه چیز در نگاه عادی به نظر میاد اما ترکیبش یه چیز وحشتناک رو میسازه
جایی که تنها حسی که داری پوچیه ... خودت هم نمیدونی چطور واردش شدی اما یه حس قوی بهت میگه نه کاری برای انجام دادن درش داری و نه میتونی خارج بشی
اگه تیکه پارم می کردن کسی نمی پرسید چرا و حتا کسی متوجه نمیشد
و وقتی من لت و پارشون کردم هم کسی نگفت چرا ... کسی هم نفهمید !
شاید فقط همین حس خوب عدم احساس ضغف در مقابلشون بود که به خروج و بیداری امیدوارم کرده بود
چند وقتیه وقتی از رویاهایی که خودم هم نمیدونم رویا هستن یا یه چیز دیگه خارج میشم خدا رو شکر می کنم
جدی می گیرمشون ... اصلن شکل خواب نیستن ... انگار چیزی بیشتر از یه قسمت کوچیک از ذهنم رو درگیر می کنن
واقعن درشون احساس حضور می کنم ... اصلن نمیتونم توضیخش بدم ... مثل وقتی که توی یه ظرف بزرگ آب غرقی و یه نفر ازت سوال می پرسه آب چیه ؟
اگر نتونی توضیح بدی شاید طرف احساس کنه که تو تا حالا آب ندیدی ... و اصلن متوجه نشه که وقتی غرق میشی توضیح دادن برات سخت میشه
یه سوال کلاسیک دارم ... برزخ بدتره یا جهنم ؟