Fugitive

همه ما گاهی درگیری های ذهنی ای داریم ... درگیر روزمرگی میشیم ... درگیر پیرامون میشیم و این درگیری ها ما رو آهسته آهسته از درونمون دور می کنه ... فرصت رجوع به خودمون رو ازمون می گیره ...

 شاید حتا گاهی تصمیم بگیرم که به خودمون رجوع کنیم ... اما در اون لحظه دقیقن نمیدونیم باید چه کار کنیم ... دقیقن یادمون نمیاد چیزی که قراره بهش رجوع کنیم چی هست ... 

و این موضوع مهمیه ... شاید اگر اینقدر برای رسیدن به چیزی که اسمش رو گذاشتیم هدف ... رویا ... آرزو ... درگیر محیط اطراف شدیم ... 

شاید اگر به خودمون رجوع می کردیم سریع تر و بهتر به نتیجه می رسیدیم ...

راستش من هم این درگیری ها رو دارم ... تلاش می کنم هرچند وقت یه بار حسابی با خودم خلوت کنم و خودم رو یاد خودم بندازم 

گرچه هر آدمی زیرساختش رو همیشه همراه خودش داره ... منتها اینکه اون زیرساخت چقدر به کارش بیاد بر می گرده به اینکه چقدر روش به ساخت و ساز مشغول شده باشه 

و اون زیرساخت اصلی رو چقدر مدفون کرده باشه ... زیر بنای چه ساختاری قرارش داده باشه ... و در نهایت چیزی که پدید آورده چقدر به اون زیرساخت مرتبط باشه 

گاهی نیاز به تخریبه و هر تخریبی نتایجی داره ... خسارت هایی ممکنه داشته باشه ... 

گاهی هم یه یادآوری کافیه ... تا از "تا ثریا کج رفتن دیوار" جلوگیری بشه و اگر زیرساخت چیز خوبی بوده ... دوباره الگو قرار بگیره 

خیلی اوقات افکار پیچیده ای به سراغم میان ... خواستم همه اونها رو در یه ارسال قرار بدم ... منتها جداشون کردم از هم ... اول داشتم به یه طرح عجیب از زندگیمون فکر می کردم ... منتها بعد که در افکارم عمیق شدم و موضوع با احساسات تلفیق شد ... روایت کردن اون طرح رو سپردم به یه ارسال دیگه و خواستم همون موضوعی که احساساتم رو تحریک می کنه رو نقل کنم

برای اینکه بهتر این حس رو درک کنید ازتون دعوت می کنم که 2 تا فیلم رو تماشا کنید ... فیلم مرد دوصد ساله یا Bicentenial Man با بازی بازیگر محبوب و دوست داشتنیم رابین ویلیامز که البته الان در بهشته و امیدوارم اگر از چیزی ناراحت بوده دیگه نباشه

و فیلم هوش مصنوعی یا Artificial Intelligence ... این دو فیلم به صورت دوبله شده و رایگان در اینترنت پیدا میشن ... کافیه به فارسی دانلودشون رو سرچ کنید در گوگل ...

موضوع اینها با هم مرتبط هست ... در هر کدوم از اونها یک روبات وجود داره که خیلی دوست داره انسان باشه ... احساسات رو درک می کنه ... علاقه مند میشه ... اما این موضوع که اون یه روبات هست با این مسائل در تناقضه و به همین دلیل از هیچ سمتی اونطور که می خواد مورد پذیرش واقع نمیشه 

ارتباط این دو فیلم با هم ... با افکار من ... با علاقه ای که به حیوانات دارم ... با موضوعی که بارها شنیدیم "من از خلقت انسان چیزی می دانم که شما نمیدانید" و اینکه هر دوی اونها از فیلم هایی بودند که وقتی تمام شدند به خاطر حسی که خودم هم نمیتونم توضیحش بدم و نمیدونم چیه شدیدن گریه می کردم ... یه ارتباطه وصف ناشدنیه 

احساس می کنم همه موجودات ... هر موجودی که به نحوی میتونه محاسبه انجام بده ... حتا شاید این دستگاه ... هم میتونه به برخی مسائل عادت بکنه ... خودش رو تا حدی ارتقا بده ... و هم تلاش می کنه که به موجود کامل تری تبدیل بشه یا با موجودات کامل تری ارتباط برقرار بکنه

شاید احساسات چیزی جز همین موضوع نباشه ... شاید هم باشه ! اما فکر می کنم تلاش برای تکمیل و به اشتراک گذاری اونچه که داریم با اونچه که دوست داریم داشته باشیم الفبایی از احساسات باشه 

گاهی سگ ها رو انسان فرض می کنم ... حس می کنم علاقه بیش از حدی به انسان ها دارن و نمیتونن بیانش کنن ... 

شاید دلشون می خواد انسان باشن ... نمیدونم دلیل علاقشون چیه ... اما گاهی حس می کنم دلشون می خواد حتا بعد از ابدیت هم با آدم باشن ...

این حس رو القا می کنن ... و حتا خیلی مسائل رو به شدت درک می کنن ... نمیدونم چرا دوست دارم در ادامه از سگ ها بنویسم ... شاید چون ارتباط زیادی باهاشون داشتم و دارم و یه حس عجیبی بهشون دارم ... یه حس دوستی و دوست داشتن خالص ... گاهی علاقشون رو به شدت حس می کنم ...

زمانی که سرباز بودم صبح ها توی تاریکی چند تا سگ که الان نمیدونم کجا هستند من رو بدرقه می کردن ... گاهی زمانی که منتظر ماشین بودم چشمای نگرانشون رو میدیدم که از دور توی تاریکی برق میزدن و من رو نگاه می کردن ... 

حتا صبح قبل از خروج از خونه فیدل بود که بیدار می شد و میومد می نشست و من رو نگاه می کرد ... همیشه از خودم سوال می پرسیدم وقتی که نه گرسنه است و نه کار خاصی داره ... چه دلیلی داره که از خواب بیدار بشه و اینطوری که چشماش رو از خواب به زور باز نگه میداره به من خیره بشه ؟

من هم سعی می کردم درکشون کنم و خیلی برام جالب و قشنگ بود وقتی که حس من رو می فهمیدن ! شاید تنها کسی بودم توی محله که اگر سگی میدیدش ... حتا برای بار اول ... مثل بقیه ازش فرار نمی کرد ...

و بعد که سگ ها باهام دوست می شدن همیشه احساس می کردم دوست دارن آدم باشن ... و بتونن این علاقشون رو با زبونی که من درک می کنم عنوان کنن

مثل یه روبات که در آرزوی آدم بودنه ...

خدمت من تمام شد و هنوز کارتم نیومده ... حدود دو ماه و نیم صبر کردم و خبری نشد و چند روز پیش رفتم محل خدمتم تا ببینم موضوع چیه ...

روز جالبی بود ... بعد از اینکه اونجا رسیدم و موضوع رو چک کردم بهم گفتن کارتت دیروز صادر شده ... دائم با خودم می گفتم خدایا من چرا امروز این همه راه اومدم اینجا پس ؟ و اگر به فرض فردا می خواستم بیام ... پلیس+10 بهم می گفت که کارتم درخواست صدورش اومده و دیگه لازم نبود من بیام اینجا

تو همین افکار بودم که تلفنم زنگ خورد و یکی از آشناهامون بود ... بهم گفت ساسان اگر میتونی بیا اینجا یه مشکلی پیش اومده ببین میتونی کاری انجام بدی

رفتم و دیدم همسایشون یه سگ خیلی ناز و خوشگل که یکمی هم از فیدل کوچکتر بود رو خیلی بی رحمانه از خونه انداخته بیرون !

وقتی سوال پرسیدم دیدم این سگ چند سال باهاشون زندگی کرده و حالا به خاطر اختلافات خودشون این بیچاره رو بیرون انداخته بودن !

واقعن توی شهر به اون بزرگی این سگ کوچولو کجا می خواست بره ؟ یه آقایی که چند تا ساختمون اون طرف تر سرایدار یه گاراژ بود این سگ رو برده بود پیش خودش ... یه گوشه ...

وقتی من رفتم توی گاراژ این یگ کوچولو اومد و یه نگاه سرشار از امید بهم کرد ... نمیتونم بیانش کنم ... نگاهی که منتظر بود یه آشنا ببینه و ببرش خونه ...

یه مقدار با یه حالت خاصی که توی چشماش بود من رو نگاه کرد و یه مرتبه حالت صورتش به کل تغییر کرد و غم خالص رو می شد در چهره اش دید

نمیدونم شاید من به خاطر ارتباط با سگ ها این چیزا رو احساس می کنم ... شاید اگر کسی بهش نگاه می کرد فقط یه سگ میدید ...

من به چند تا از بچه ها که دنبال یه سگ این مدلی می گشتن زنگ زدم ... و همشون خواستن که سگ رو براشون ببرم 

با خونه اش گذاشتمش توی ماشین و راه افتادم و یکمی که اومدم در خونه اش رو باز کردم ...

اومد توی ماشین ... با کنجکاوی زیادی اطرافش رو نگاه می کرد و بعد شروع کرد به قدم زدن 

و منم باهاش صحبت می کردم ... بعد از چند دقیقه اومد جلو و نشست روی پام ... و به صورتم نگاه می کرد ... 

خلاصه آوردمش خونه و اینقدر با نمک بود که همینجا موندگار شد !

اوایل خیلی غریبی می کرد و هنوز هم یه مقدار غریبی می کنه ... اما نسبت به من علاقه شدیدی از خودش نشون میده 

اتفاق جالبی هم افتاد ... بعد از اینکه آوردمش اینجا ... به همراه فیدل شبا یواشکی میومدن توی اتاق من و تو کمد لباسم می خوابیدن ...

و بعد که متوجه حضورشون شدم دیگه این کارشون رو علنی کردن و من هم مخالفتی نکردم باهاشون 

الان شبا میان میرن زیر پتوی خودم می خوابن ... خیلی برام جالبه که مثل بچه ها میان توی بقلم و دوست به یه سمت می خوابن که من کمرشون رو ناز کنم 

بعد هم که می خوابم تا زمانی که خوابم توی اتاقن و هرکسی میاد سمت اتاق چه خودی چه غیر خودی بهش حمله می کنن !

به این فکر می کنم که در مورد من به چی فکر می کنن ؟ آیا دوست داشتن انسان باشن ؟ دوستای صمیمی باشیم با هم ... من آدم نباشم و اونا سگ های من باشن ؟

برای همین همیشه سعی می کنم طوری رفتار کنم که اگر هم میتونن اینطور فکر کنن ... زیاد احساس بدی از اینکه سگ هستن بهشون دست نده ...

موضوع درک بیشاز حدشون رو زمانی متوجه شدم که چند روز پیش سعی کردم با ارگ برادرم یکی از آهنگی ملایمی که خیلی دوستش دارم رو بزنم ... یه آهنگ پیانوی خیلی زیباست 

و اومده بود و با فیدل کنارم نشسته بودن ... و وقتی آهنگو میزدم شروع می کرد به زوزه کشیدن ! مثل این بود که داره گریه می کنه

من فکر کردم روی صدای پیانو و آهنگش حساسه ... اما در روزهای بعد میدیدم هر آهنگ ملایمی که یه مقدار غم انگیزه رو وقتی توی کامپیوترم پلی می کنم میاد میشینه و شروع می کنه زوزه کشیدن

و یا وقتی دوست داره بهش توجه کنم میاد و با یه حالتی مثل صدای بچه ها صدام می کنه ... یه صدایی که خیلی به صدای آدما نزدیکه

جالبه بدونید همین الان هم این اتفاق افتاد ... و صدام کرد و الان روی پاهام نشسته و داره به مانیتور نگاه می کنه ... 

واقعن نمیدونم این چه نیروییه که در وجودمون هست ... فوق العاده بهمون نزدیک و در دسترسه اما فوق العاده احساس می کنم در کنترلش ضعیف هستیم

نیرویی که شاید اگر درک درستی ازش داشته باشیم بسیاری از مشکلات ما رو ناپدید کنه و باعث پیشرفتمون بشه

و شاید این حیوانات ... این سگ ها ... روبات هایی که در آینده قدرت تحلیل بالا و درک احساسات رو دارن ... بدونن چیه ... و فقط به یه زبان مشترک احتیاج داشته باشیم تا این درک و نحوه استفاده از این حس رو به هم توضیح بدیم 

یه زبانی فراتر از زبان خودمون ... زبانی که دست و پا شکسته داریم باهاش با هم ارتباط برقرار می کنیم .. اما هنوز خودمون هم نمیدونیم که توانایی صحبت به این زبان رو داریم

نیرویی که یک انسان داره ... چیزی که شاید باعث شده لقب اشرف مخلوقات سزاوارش بشه ... 

اما توی یه دنیای مادی بهش داده شده ... دنیایی که کاربرد این نیرو رو ازش مخفی می کنه ... و حواسش رو به قدرت های ناچیز یه دنیای مادی پرت می کنه

وقتی به این چیزا فکر می کنم و داداشم میاد میگه اینارو بد عادت کردی ... چرا میذاری بیان تو اتاقت بخوابن ... توضیح خاصی ندارم که بهش بدم 

فقط احساس می کنم وقتی میان پیشم تا نازشون کنم ... وقتی زوزه می کشن ... وقتی دلشون برام تنگ میشه و با نگاهشون باهام صحبت می کنن ... تجربه یه صحبت فراتر از ادراکم رو کسب می کنم ... انگار که کلی خالی میشم ... و انگار همون چیزیه که دوست دارم در موردش صحبت کنم ...

چیزی که هنوزم نمیدونم چیه ... ولی با این دو تا موجود با نمک هرشب در موردش صحبت می کنیم ... 

به هر حال این نوشته از جایی شروع شد که زیاد به این موضوع مرتبط نبود ... چون من روی نوشته هام فکر نمی کنم و همینطور می شینم و می نویسم ... در حقیقت نوشته هام من رو به سمتی که می خوان می برن ... انگار می خوان خودشون رو اینجا خالی کنن ... تبدیل بشن به حرفایی که گفته شدن ... 

کاش میتونستم حس این احساساتم رو هم درک کنم ... حس نوشته هام وقتی که آزاد میشن ... 

شاید همه چیز احساس داره ... و شاید احساس چیزی جز همه چیزی که نمیتونیم درست درکش کنیم نیست ...

راستش از اینکه خودم هم دقیقن نمیدونم چی گفتم یه مقدار یه جوری ام ! نمیتونم بعضی احساساتم رو بیان کنم

شاید اونقدرا هم پیچیده نباشن اما چون طوری بار اومدم که احساسات نهفته ام رو نهفته نگه میدارم ... قدرت بیانم رو از دست دادم و توضیح همه احساساتم برام سخت شده ...

احساسی که به خیلی چیزها دارم ... احساس مملو از عذاب و پیچیدگی و گاهی لذت ... باعث میشه به جای اونها فکر کنم... فکر کنم که در این لحظه دارن به چی فکر می کنن ... گاهی بتونم تشخیص بدم و گاهی نتونم و عذاب بکشم ... 

مثل زمانی که به آسمون شب نگاه می کنم ... خیره میشم و هرچند لحظه یه بار میگم وووووو ! هرچی بیشتر دقت می کنم ستاره های بیشتری میبینم ... باید خیلی دقت کرد ... انگار خیلی بهشون نزدیکم و انگار خیلی دورن ! انگار هرگز تموم نمیشن ... و به نظر میاد خیلی از اونچه که حس می کنیم به هم نزدیک تریم ... احساس می کنم دارن فریاد میزنن که اینو بهم بگن ... نشونم بدن که چقدر نزدیکیم و ساده است ... اما زبون همو نمیفهمیم ... اگر همه اجزای سازنده دنیا یه زبون واحد داشتن چقدر خوب بود ...

حس کنم نمیتونم درکشون کنم ... این اجزا ... آسمون و ستاره هاش ... هرچیزی که بهش نگاه می کنم و با نگاهش باهام حرف میزنه ... این دو تا با نمک ... و دائم مشغول بررسیشون باشم و تلاش کنم که رفتارم مطابق میل چیزی باشه که احساس می کنم دارن بهش فکر می کنن و می خوان عنوانش کنن ...

و یه موضوع آزاردهنده ... که خیلی بهش فکر می کنم ... و این فیلم ها من رو خیلی یاد این موضوع میندازن ... سالیان سال بعد ... مثلن صد سال بعد ... در این نقطه نه ساسانی وجود داره ... نه فیدلی ... نه این با مزه ... و آیا اون زمان هم چیزی وجود داره که این حس علاقه و این احساسات عمیق رو زنده نگه داره ؟ و همه چیز تمام نشه ؟ آیا ما همدیگه رو یادمون میمونه ؟ آیا کسی ما رو یادش میمونه ؟ آیا کسی میدونه که چیز خیلی با ارزشی اینجا در جریان بوده ؟ یا به بی توجهی این جهان مادی سپرده میشیم ؟ امیدوارم موضوع اینقدر تلخ نباشه و به صورت امیدوار کننده و دوست داشتنی ای همیشه در جریان باشه ... 

به هر حال این هم یه نوشته گنگ دیگه ... که من در خلقش تاثیر زیادی نداشتم و مثل یه سری فراری بود ... که از یه زندان فرار کردن ... نه میشه توی فرار اونها نظمی رو دید ... نه میشه سمتش رو مشخص کرد ... و نه انتظار خاصی میشه ازش داشت 

اصلا اسم این نوشته رو هم میذاریم فراری ... 

Run Away

سلام ... یه مدته پستی ارسال نکردم ... گفتم یه گرد گیری بکنم ...

دیشب یکی از دوستای خوبم که کلی گردنم حق داره بهم زنگ زد و گفت فردا یه آزمونی هست فلان جا ... و یکی دیگه از دوستامون به همراه خودش  می خواستن برن آزمون بدن ... منتها اون یکی دوستمون یه مشکلی داشت و نمیتونست بره امتحان بده ... و این رفیقم ازم خواست که هماهنگ بشیم و من به جاش برم توی امتحان شرکت کنم 

منم اوکی دادم و ... امروز اومد دنبالم و رفتیم ...

امتحان یه امتحان عملی/عملی بود ... یعنی اول قسمت عملی 1 و بعد در صورت کسب نمره حداقلی در نظر گرفته شده - امتحان عملی2 رو باید میدادیم ...

وقتی رفتیم اونجا چند نفر بودن که من رو هم میشناختن و بعد از احوال پرسی داستان رو بهشون گفتیم

یکی از اونها یکی از مسئولین برگزاری امتحان بود ... البته درسته که آشنا بود منتها کسی نبود که به درد ما بخوره ... یعنی کاری نداشت ولی اگر اوضاع وخیم می شد به کل خودش رو بی اطلاع میدونست از موضوع و حتا علیه ما موضع می گرفت

خلاصه بهش گفتم که من به جای فلانی اومدم آزمون بدم و گفت باشه اما مسئولیتش با خودت ...

آزمون عملی اول رو دادیم و رسیدیم به مرحله دوم ... خدا رو شکر نمره خیلی بالایی هم توی آزمون اول کسب کرده بودیم من و دوستم 

در مرحله دوم گروه گروه میرفتن و امتحان میدادن و ما هم منتظر بودیم تا اون اواخر بریم و آزمون بدیم

اما یه مرتبه متوجه شدیم بعد از اینکه افراد قبول میشن ... برای اینکه اسمشون در لیسن قبولی نهایی ثبت بشه چهره فرد رو با عکس و مشخصات ثبت نامیش تطبیق میدن و یه سری سوالات ریز هم می پرسن ازش در مورد مشخصاتش

و خوب من اون سوالات ریز رو باهاشون مشکلی نداشتم اما از نظر چهره هیچ شباهتی به اون دوستمون نداشتم ... 

که ناگهان اون فردی که آشنای ما بود سر و کله اش پیدا شد و بهم گفت ساسان برو ... اگه اینجا لو بری آبرو و حیثیت ما و همه میره و اصلن ممکنه آزمون کنسل بشه و گزارش بشه و ...

منم خودم با دیدن این شرایط تصمیم گرفتم که برم و داشتم میرفتم که دیدم رفیقم تلفنش رو برداشت و زنگ زد به اون دوستمون و گفت باید خودتو برسونی ... ما اگر آزمون رو جات بدیم لو میریم و همه چیز خراب میشه 

البته من حس می کردم این تماس داره همه چیز رو خراب می کنه ... 

خلاصه اون رفیقمون از یه مسافت خیلی دور و با کلی مشغله خودش رو رسوند و لحظات آخر آزمون رسید !

اما کسانی که داشتن آزمون رو برقرار می کردن کاملن حواسشون جمع بود و تا ایشون وارد شد و گفت مرحله اول رو قبول شدم و می خوام مرحله دوم رو بدم همه متوجه شدن که اصلن تا حالا توی محل برگزاری آزمون نبوده !

و خلاصه موضوع به شکل کثیفی لو رفت ...

ازش پرسیدن تو چطور نبودی اما این نمره رو گرفتی تو مرحله اول و اون دوستمون تنها زرنگی ای که کرد این بود که در جواب گفت این سوالو من باید از شما بپرسم ... چطور من نبودم و بهم نمره دادین ... من مشکل داشتم و دیر رسیدم ...

اما گند قضیه در اومده بود ... و یه شری به پا شد ... من رفته بودم بیرون که دیدم یکی از همکارامون که اونجا توی هیئت برگزاری بود اومد و گفت ساسان چیکار کردین آبرومون رفت ... و بعد هم اونجا یه جنگی به پا شد و طرف می خواست گزارش بده و ...

اما خوشبختانه با تجربه ای که بچه ها توی این موضوع داشتن و یه مقدار مهندسی اجتماعی بازرس رو آروم کردن ...

اما به گوش من رسید که حتا اسم من رو هم به بازرس داده بوده یه نفر ... که البته فکر می کنم معلوم بود کیه 

و همون شخص اومد بهم گفت تو واسه خودت خیلی مشکل بزرگی ایجاد کردی 

منم گفتم شما اگر میدونستی مشکل ایجاد میشه چرا اجازه دادی این کارو بکنیم ؟

خلاصه توکل کردیم به خدا ... اون دوستمون رو هم با هزار این طرف و اون طرف اذیتش نکردن خدا رو شکر و غیبت زدن براش

و به امید خدا بعدن توی دوره بعد باید دوباره بره و آزمون بده 

اما فکر می کنم کلی آبروریزی شد و به خاطر وجود یه سری آدم با افکار و شخصیت های نچسب - احتمال اینکه بعدن حرف و حدیث پیش بیاد هم هست 

اما توکل به خدا

به هر حال پروژه رفیقمون شکست خورد و نتونست آزمون رو بده ... فقط خدا رو شکر مشکلش رو شرح داد و علت عدم حضورش ... و همین باعث شد بهش خورده نگیرن و اذیتش نکنن

به هر حال امروز روز هیجان انگیزی بود ... الانم ساعت نزدیک 2 هستش و من بعد از اون جریان رفتم استخر و یکی از بچه ها هم دوربین ضد آب آورده بود و خلاصه کلی عکس و فیلم های اکشن گرفتیم زیر آب و استرس و هیجانمون رو تو آب تخلیه کردیم و تا همین 1 ساعت پیش توی استخر بودیم ... استخر هم خالی کرده بودیم و خلاصه جاتون خالی

اینه که ... توضیه های ایمنی رو جدی بگیرید ... آبروی چند نفرو بردیم خدا میدونه :-D خدا کنه که مشکلی ایجاد نشه 

من هم دارن برام نقشه می کشن ... انشالله خدا همه اش رو به خیر کنه خلاصه ... :-D

هَو عه نایس تایم اند دونت دو ایت عَت هوم ...

Insomniac

 I Used To Think I Don't "Need" To Sleep At Night

Because 

I'm Not Tired

So I Didn't Sleep For Two Days

And After That 

I Could Sleep

But For Only One Night

And The Night After

I Was The Same Insomniac Guy

And

I Found That

I Don't "Want" To Sleep

Because

I'm Tired

This Is Not About The Body

Or Even The Mind

This Is Related To The Soul

And Sometimes

It Affects The Other Two

Thanks God

You Are Trying To Show Me Something

In This Darkness

Please Help Me

I'm Talking To Myself

A Short Science Fiction Story

یه روز سرد زمستونی بود .... اون یه بچه 10 ساله بود

داشت از مدرسه بر می گشت ... توی یه کوچه در حال حرکت بود که یه مرتبه یه مرد قد بلند نسبتن جوان با یه پالتوی سیاه و چهره ای که به نظر آشنا میومد جلوش ظاهر شد

اول یه مقدار نگاهش کرد ... و بعد خم شد و گفت : "شاید الان که من رو نگاه می کنی من رو نشناسی ...

 شاید این حرفی که می خوام بهت بزنم رو الان متوجه نشی ... اما تو پسر باهوشی هستی و میدونم که همه چیز رو به خاطر می سپری...

در مورد انشایی که توی کلاس خوندی ... اون رو انجامش میدی ... اون اتفاق می افته ...

اما من به عنوان کسی که مطمئنه که اون اتفاق می افته بهت میگم که سعی کن قبل از اینکه رخ بده توی ذهنت چند بار مرورش کنی ...

 شاید اگر دوباره مرورش کنی دفعه بعد من مجبور نشم شخصن اینجا باشم تا اینو بهت بگم ... کارت عالیه پسر ... خیلی خوب انشا می نویسی ..."

و بعد هم دستی به سرش کشید و رفت ... 

اون پسر اومد خونه و تمام روز و حتا روزهای بعد رو به انشایی که نوشته بود فکر می کرد ...

نوشتن رو دوست داشت اما در این مورد خاص ... انگار چیزی رو می نوشت که بیشتر براش یک خاطره بود نه یک آرزو

سال ها می گذشت ... و اتفاق عجیبی در حال رخ دادن بود ... موضوع این بود که چهره اون مرد نسبتن جوان رو نمیتونست هرگز فراموش بکنه ... و هر روز اون چهره به نظرش آشنا تر میومد ... انگار که خیلی زیاد دیده بودش

خیلی زیاد اون چهره رو به یاد می آورد

به خصوص زمانی که توی آینه به خودش نگاه می کرد 

و "زمان" ای که در مسیر عادی خودش در حال حرکت بود ...

Phuck Society

یه سری دلیل قانع کننده هست 

که میگه

تو قدرتمندی ... وقتی واقعن از خودت متنفر باشی ...

در مواردی که احساس خوب یا بد نسبت به دیگران بررسی میشه ... نظر خاصی در مورد ضعف و یا قدرت نمیشه داد

هر احساسی نسبت به دیگران میتونه باعث ایجاد قدرت یا ضعف بشه ...

بسته به موقعیت داره ...

اما وقتی از خودت متنفری ... بی نهایت قدرتمندی ...

چون خودتو از دست دادی ... شدی یه سیاهچاله که با بلعیدن خودش قدرت می گیره ...

دیگه هیچ نوری اطرافش نیست ...

دیده نمیشه ... پس نه شکار میشه نه میشه در موردش محتاط بود

هیچ قدرتی توان رویارویی باهاش رو نداره ... 

در این مورد خاص ... قدرت اطرافیان تبدیل به ضعف میشه ... چون هرچه قدرتمندتر و بزرگتر باشی اشتهای سیاهچاله برای بلعیدنت بیشتره

وقتی از خودت متنفر باشی خودت رو در اعماق تاریکی چال می کنی ... 

دیگه چیزی نداری که از دستش بدی ... در حقیقت ... چیزی نمیتونه از این چاله خارج بشه و از دست بره ...

همه چیز رو بلعیدی و نابود کردی ... نه چیزی برای نگه داشتن مونده و نه چیزی برای از دست دادن ...

همه چیز به ابعاد ناشناخته ای از وجودت منتقل شده که خودت هم هیچ درک درستی ازشون نداری ...

فقط خودت موندی و قدرتی که در حال افزایشه ...

اما یک حقیقت هم در این موضوع نهفته است ...

وقتی از خودت متنفری دیگه قدرت کنترل قدرتتو نداری ... قدرتت قدرتش از قدرت کنترلت بیشتر میشه ...

و به همین دلیله که باعث میشی بقیه هم فکر کنن ازشون متنفری ...

در حقیقت می خواستم فقط یک خط بنویسم ... وقتی از خودت متنفری قدرتمندی ...

اما تنفر هرجایی که اسمش میاد ... دائم سعی می کنه با قدرت بیشتری خودش رو توضیح بده ...

" قدرتی که هیچ کنترلی روش نداری ! "

معمولن یک مقصر پشت هر تنفری هست ...

و تو از خودت متنفری و از درون بلعیده شده در وجودت فریاد میزنی 

و هیچکس قرار نیست صدایی بشنوه ... اما اثرش حس خواهد شد ...

هیچ فریادی بی اثر نخواهد بود ........................................................................

Unfair Play

موضوع سر بازی ناجوانمردانست ...

چیزی که متاسفانه خیلی باب شده ... و چه عواقب وحشتناکی هم به همراه داره

آدمای مثل من خوب بلدن توش باخت بدن ...

مدتی بود توی یه دوره ای شرکت کرده بودم که خیلی وقت بود یکی از اهدافم بود ... البته هر هدف شروع یه مرحله ی جدیده منتها این استارت یه بخش جدید از سیستم کاریم محسوب می شد

به خصوص که سربازیم تموم شده بود و می خواستم قبل از پایان خرداد این رو هم تمامش کنم ...

این دوره برای شروع نیاز به یک سری پیش نیاز داشت و یک آزمون ورودی داشت که باید یه نمره ی از پیش تایین شده ای به بالا رو در اون کسب می کردیم تا بتونیم وارد دوره بشیم...

اما به دلیل یک سری شرایط خاص که پیش اومده بود هم دوره ای های ما ضعیف تر از دوره های قبل بودند

خوشبختانه من در اون آزمون ورودی بالاترین نمره رو کسب کرده بودم ... خودم هم از عملکردم راضی بودم و این عملکرد روز به روز هم بهتر شد خدا رو شکر ...

من به همراه یکی از دوستان توی این دوره شرکت کرده بودیم ...

خلاصه این دوره با تمام فراز و نشیب هاش طی شد ... اواسط دوره متوجه شدیم که یکی از کسانی که شرکت کرده مدارک جعلی داده ... و در حقیقت نمیتونست توی دوره شرکت بکنه ! منتها به دلیل رابطه ای که با مدرسین و اساتید دوره داشت سعی در تغییر شرایطش داشت ...

چون مدارک ایشون جعلی بود و از سمت هیئت بررسی رد شده بود ... کار همه ی ما هم معلق شده بود و بحث به کمیسیون و ... کشیده شده بود ...

و این دوستمون وقتی خودش رو در چنین شرایطی گرفتار دیده بود از بند "پ" وارد قضیه شد ...

ما هم در جریان نبودیم ... اینها تصمیم گرفته بودند یه مبلغ تقریبن زیادی رو از بچه های شرکت کننده در دوره بگیرن ... با تضمین اینکه مشکل رو حل می کنند ...

و ما هم تا روزهای پایانی دوره از این موضوع با خبر نبودیم ... تا اینکه یه مرتبه این بحث رو مطرح کردند که شما باید فلان مقدار اضافه پرداخت بکنید

بقیه چون براشون خیلی مهم بود که این مدرک رو کسب بکنند حتمن و احتمال میدادن که در آزمون فاینالش رد بشن با این موضوع کنار اومدن 

اما من و این دوستم تصمیم گرفتیم زیر بار حرف بی پایه نریم ! با هم قرار گذاشتیم که این پول رو ندیم ... من هم این مدت چون مصادف شده بود با سربازیم و ... دست و بالم خالی شده بود و بابت خیلی از کارهای عقب مونده ام به پول احتیاج داشتم و نه دوست داشتم و نه منطقی بود برام که بخوام پول زور بدم به کسی 

در هر صورت قرار شد که ما اون مبلغ اضافه رو ندیم ... با توجه به اینکه میدونستیم از لحاظ آزمون مشکلی نداریم و شاگرد اول های کلاس بودیم و اساتید همیشه ما رو الگو قرار میدادن 

فکر می کنم در پست های قبل هم به این موضوع اشاره کردم و مشخص شد اون دوستم که نمی خوام اسمش رو اینجا بیارم کیه ! گرچه هیچوقت هم اسمی ازش نیاوردم ... شاید دلیل داشته 

در هر صورت امروز آخرین آزمون بود ... آزمون فاینال ! من تنها کسی بودم در این دوره که تمامی آزمون ها رو قبول شده بودم و بقیه حداقل یک یا دو بار توی آزمون های دیگه رد شده بودن و قرار بود بر اساس نمره آخرین مرحله آزمون فاینالشون وضعیتشون مشخص بشه !

به هر حال امروز آزمون برگزار شد - آزمون عملی و تئوری ... و از باقی شرکت کننده ها نهایتن 4 5 تا سوال کاملن ابتدایی پرسیده شد ! 

همه قبول شدند ! و وقتی من امتحان دادم شاید حدود 30 تا سوال از من پرسیده شد ! و در آخر هم به طرز وحشتناکی ایرادای بنی اسرائیلی ازم گرفتند و در کمال ناباوری رد شدم !

خیلی افتضاحه وقتی شاگرد اول یه کلاس رد میشه و بقیه همه قبول میشن ! کسانی که حتا احتمال نمیدادی توی آزمون های ابتدای دوره قبول بشن منتها به یاری بند پ تا آخرش اومدن ! 

و نتیجه این بند و باند بازی این شد که من قربانی شدم !

از اون بدتر وقتی بود که با اون دوستم طبق عادت برگشتیم تا برسونمش خونه ! توی راه کلی حرف زدیم ... و وقتی رسیدیم بهش گفتم شماره استاد اصلی دوره رو برام بفرست تا باهاش تماس بگیرم ببینم تکلیف من چیه

و گفت باشه ... و وقتی رسیدم خونه شماره رو برام نفرستاده بود ... و بعدش هم که بهش پیام دادم که فکر می کنم قرار بود یه چیزی رو برام بفرستی ... با اینکه پیامم رو خوند جوابی نداد

و من یه مرتبه یاد یه جمله ایش افتادم که گفت : ساسان ولی ارزش نداره - اگر دیدیم قراره برامون گرون تموم شه اون مبلغ اضافه تر رو هم میدیم

اینکه امروز فقط من رد شدم ... با اینکه خیلی تسلطم بیشتر بود از بقیه ... مثل همیشه ! نشون میداد که احتمالن من تنها کسی بودم که زیر بار زور نرفته

راستش دلم گرفته ... من خیلی برای رسیدن به اهدافم تلاش می کنم اما پیش میاد که قربانی یه همچین شرایطی بشم و واقعن به ناداوری حقم ضایع بشه

متاسفانه فکرم هم به جایی راه نمیده ... با استاد دوره هم تماس گرفتم و یه چیزی بهم گفت که نمیدونم اصلن حرفش درست بوده یا نه !

و دقیقن تکلیف چیه !

و یکی دیگه از مسئولین دوره که ترتیب بساط بند پ رو داده بود به یکی از بچه ها پیام داده بود که به ساسان بگو به من زنگ بزنه میگم چجوری باید کارشو راه بندازه !

توی یه همچین مدارکی که اینقدر حساس هستند و احتیاج به تخصص صد در صد دارن وقتی اینطوری رفتار میشه ... واقعن باید دلمون رو به چی خوش کنیم ؟

کاش دلیل دیگه ای میتونستم برای خودم بیارم و بهش فکر کنم ... به غیر از این موضوع ! کاش رد شدنم دلیل دیگه ای داشت و کاش واقعن رد شده بودم به خاطر عدم صلاحیتم !

در هر صورت اینها رو هم اینجا نوشتم که یه مقدار خالی شم ... قبلن هم گفته بودم من خیلی احساس دین می کنم نسبت به خانواده ام و نمیدونم چرا هرجایی که اونها دوست دارن حاصل تلاش های من رو ببینن اینطوری میشه ! شاید یکی از نادرترین مواردی بود که پدرم خیلی پیگیرش بود و دائم در موردش ازم سوال می کرد

و وقتی امروز گفتم رد شدم خیلی ناراحت شد ! گرچه براشون توضیح دادم منتها خوب ... رد شدم دیگه !

به هر حال توکل به خدا ! انشالله یه راه حلی براش پیدا می کنم ... نباید حقم ضایع بشه !

و ضمنن باید سعی کنم به کلمه "دوست" یه مقدار واقعی تر فکر کنم ... من دوستان خیلی کمی دارم و اکثرن خودشون یکی یکی خودشون رو حذف می کنن از لیست دوستام ...

میگن توی یه بازی جوانمردانه برنده شو ... اگر هم باختی هیچ مشکلی نیست دوباره بازی می کنی و راه نباختن رو هم این بار میدونی

اما توی یه بازی ناجوانمردانه میبازی ... دیگه وارد اون بازی نمیشی ! ایندفعه بازی خودتو پیاده می کنی ... بهش میگن انتقام !

آخرین گزینه ام همینه ... خدا کنه به اون روز نرسیم که هیچ راهی جز گزینه آخر برام باقی نمونه و این بازی به نتیجه ای که براش تلاش کردم برسه ... وگرنه پای خیلی ها گیره ...

نمیدونم چرا این بار اینقدر جدی دارم به آخرین گزینه فکر می کنم ... خدا کنه درست شه ...

توکل به خدا ...

رفتم تو این فاز نمیدونم چرا ...

نمیدونم چرا همه حواسم رفته سمت گزینه آخریه

Grandma

سلام... در این لحظه که در حال نوشتن این پست هستم توی اتوبوسم

به سمت یه شهر دیگه

مادربزرگم دیروز پس از مدت ها تحمل رنج و بیماری تغییر مکان داد و از این دنیا رفت

امیدوارم با دیدن خاله ام خوشحال بشه چون ۵ ماه بود که براش سوال شده بود دخترش کجاست... 

و امیدوارم تمام رنج هاش به پایان رسیده باشن

و کاملن در آرامش باشه... 

امروز قرار بود من با یه سری از اقوام یعمی بچه های خاله مرحومم بریم... چون به خاطر کاری که داشتم دیشب نتونستم با خانواده برم... 

منتها در آخرین لحظات یه نفر به جمعیت اضافه شد... و من مجبور شدم طبق قانون خانم ها مقدم هستند خط بخورم و با اتوبوس بیام

دارم به گذشته فکر می کنم... چه روزهایی... چقدز خوشحال بودیم وقتی می خواستیم بریم خونه پدربزرگ و مادربزرگم... همه دور هم... فقط شادی و خاطرات خوب... 

پدربزرگ رفت... خاله عزیزم بدجوری رفت... بدجوری... 

مادربزرگم هم رفت... خونه پدربزرگم خالی شد... 

و... 

به هر حال امیدوارم عزیزان هممون همیشه سلامت و شاد و در آرامش باشن و عزیزان رفته هم در آرامش... و بقای عمر باقی باشه

نس عجیبی دارم... راستش دارم مقایسه می کنم... اینکه چه چیزایی جاشونو به چه چیزایی دادن... از وقتی فکر کردن یاد گرفتم خیلی چیزارو فراموش کردم... 

بچه که بودیم فکر نمی کردیم... به جاش زندگی می کردیم... 

اتوبوس تاریکه... یه سری سرباز کنارم هستن که بهشون مرخصی دادن که برن و اول تیر برگردن... آموزشیشون تموم شده... ناراحتن که کد خوردن

درکشون می کنم... خسته ان و خوابیدن... 

مادربزرگم هم خسته شده بود... البته از کل قضیه... دوست داشت تموم شه سریع تر... دلم براش تنگ میشه... 

دلم برای خیلی ها و خیلی چیزها تنگ میشه

یه سری حرف ها هست که حس می کنم نباید بزنم اما فقط دوست دارم اونارو بگم تا سبک شم

ولی بگذریم... چشمام دیگه درست نمیتونن گوشی رو ببینن... خیس شدن

خدا کنه همه سلامت باشن و بمونن

خدا ما رو ببخشه

و اونایی هم که چشماشونو بستن از این دنیا جایی چشم باز کنن که تلافی تمام دردها‌شون توی این دنیا در بیاد

چراغ رو روشن کردن

وقت رفتنه

شاد باشید و زندگی کنید

اتوبوس وایساد برم یه دوری بزنم و بیام بیرون از این فاز

اندرحکایت مُغوز مجازی

مُغوز جمع مغزه همونطور که اطلاع ندارید !

و حالا حکایت مغوز مجازی چیه ؟ گفتم به مناسبت دی اکتیو شدن یاهو مسنجر که به امید خدا قراره در تاریخ 5 آگوست انجام بشه و البته چیز جالبی بود و کاش نمی شد ... یه چیزی نوشته باشم

قبلن یاهو مسنجر چت روم داشت همونطور که خاطرتون هست ... انواع و اقسام چت روم ها ... و البته نه فقط یاهو مسنجر بلکه مسنجرهای دیگه با قابلیت های دیگه - با چت روم های متنوع و با آپشن های مختلف شما رو سِرو می کردن ... 

داستان این بود که هرچه مسنجر پابلیک تر ... یا چیپ تر ... یا به قول خودمون داغون تر و جهان سومی تر بود ... تعداد فرار مغزهایی که بهش پناهنده شده بودن بیشتر بود ...

زیاد با مغزهای ایرانی در چهره های مختلفم مصاحبه کردم ... 

یادمه یه دفعه توی یکی از چت روم هایی که به مرور زمان مغزهای زیادی رو از گوشه و کنار مملکت به سمت خودش کشیده بود بودم و داشتم نگاه می کردم ... ببینم این دانشمندا چیکار می کنن 

که ناگهان یکی از اون مغزها به خودم پیام داد ... احساس وصف ناشدنی ای داشتم ! من و یک نخبه !

شروع کردم باهاش چت کردن ... پرسید دختری گفتم بله معلومه که دخترم و شما ؟ 

و همونطور که انتظار داشتم ایشون دانشجوی دکترای عمران بودن توی یکی از دانشگاه های سوئد که برای فرصت مطالعاتی به اون کشور گرویده بودن !

منتها در اون کشور وضعیت طوری رقم خورده بود که ایشون رو بسته بودن به تخت ... فقط دست هاش باز بود برای مطالعه و چت و از هیچ یکی از امکانات اون کشور نمیذاشتن استفاده کنه - فقط به جرم ایرانی بودن ! این درسته ؟ آقای سوئد ؟ این خدایی درسته ؟ طرز برخورده با یه مغز؟

خلاصه ایشون با اینکه یه مغز بودن و در حال مطالعه خیلی اصرار داشتند که من می خوام با شما یه مقدار خصوصی تر صحبت کنم ! من رو اد کنید و ...

احتمالن در مورد پروژه های سری سوئد می خواستن صحبت کنیم ... در هر صورت من ازشون درخواست کردم که اگر امکانش هست یه عکس از خودتون به من بدید و ایشون فوق العاده ناراحت شدن ... البته تقصیر من بود که از ایشون درخواست عکس کرده بودم و می خواستم چهره یک مغز رو قبل از اینکه پروژه اش به اتمام برسه به جهانیان معرفی کنم و این باعث می شد تمام تحقیقاتش به باد بره ...

ایشون همون اول با من اتمام حجت کردن که ببین خانومم ... شما هرچی خواستی به من عکس بده ولی من به خاطر شرایط سخت اینجا عکسی ندارم و این سوئدی های نامرد دائم توی سیستم من هستن و می گردن ببینن من اطلاعاتی ازشون درز میدم به ایران اور نات !

البته من اونجا برام سوال شد یه لحظه که خوب یه نفر که از ایران برای فرصت مطالعاتی رفته سوئد ... یعنی اصلن دانشجوی ایرانه در اصل ... این بابا رو از ارتباط با ایران محرومش می کنن ؟ و بعد این رو گذاشتم روی حساب بی سوادی خودم و ادامه بحث رو پیش گرفتم 

خلاصه این جوان نخبه کشورمون علاقه بیش از حدی به نوامیس ایرانی داشت ! به خصوص به نوامیس متاهل چرا که یک ناموس متاهل معمولن یک همسری داره که به هر حال توی جامعه بوده - تحصیل کرده - الان کار می کنه و در کل این ناموس در کنار شوهرش به یک درک خیلی خاصی از نظر علمی و اجتماعی رسیده و کاملن آمادست برای ورود به محافل و مذاکرات علمی

ایشون از دادن هرگونه شماره تلفن و عکس و ... به شدت خودداری می کردن و بنا به فرمایشاتشون این اونوری ها ( سوئدی ها ) یعنی هر دقیقه حتا وقتی خوابیده یهو میان تو و میرن تو سیستمش ببینن این چی داره ! بهش دسترسی به اطلاعات کل سوئد رو داده بودن فقط چک می کردن که یه وقت خدایی نکرده لو نره ! به خصوص به ایران

به هر حال از من درخواست عکس کردن و دائم می گفتن یه مقدار خصوصی تر و علمی تر بشه صحبتمون که وقتی من گفتم "حقیقتش من عکس ندارم توی کامپیوترم" این نخبه ایرانی از این دروغ من که مثل روز براش روشن بود به شدت عصبانی شد و فحش و کشید به خونخوارهای کره ی زمین و یه سری الفاظ خارجی که کاملن برگرفته از هوش و زکاوت و مطالعات عمیقشون بود ... و بعد من رو حذف کرد از لیستش و رفت به سمت آزمایشگاه هسته ای سوئد !

معمولن اونجا بود ! روی عمران و آبادانی ستون های آزمایشگاه تحقیق می کرد گویا ... وارد جزئیات نشدم چون در توانم و در حدم نبود اصلن !

در هر صورت این گوشه ای از این چت روم ها بود ... یعنی وقتی وارد این چت روم ها میشیم مغزیه که وول می خوره توش !

این مغزو رد می کنی مغز بعدی میاد پی ویت این دانشمند لیزری رو اشتباها پیامش رو نمی خونی میبینی از اون یکی پروفسور رئکتور برات پیام اومد 

اما خوب بیشتر هم گرایششون سمت خانم های جوان هست به این خاطر که به هر حال اینا نخبه ان و به فکر مملکت ... وضعیت نابسامان حقوق زنان در جامعه رو دیدن ... اجحافی که در حق قشر جوان خانم ها میشه و در کل چیزهایی رو در خانم ها ... حتا در دنیای مجازی میبینن که با چشم غیر مسلح اصلن قابل دیدن نیست ... 

اینه که به تکاپو می افتند تا گره ای از کار باز کنند ... و اونها رو به هر طریقی بکشن به سمت عمران ! و آبادانی و مجامع و پژوهش های علمی ...

من واقعن یه لحظه اشک توی چشمام حلقه زد در اون لحظه ... به خودم چند ثانیه و در حدی که زمان برنامه اجازه میداد بالیدم ! و بعد متفرق شدم !

فردای اون روز از دوستانم شنیدم که چندین قبضه نابغه در یکی دیگه از چت روم های اون اطراف کشف و خنثی شده و خیلی ناراحت شدم ! آخه چرا خنثاشون می کنن ؟

خلاصه این فضای مجازی و این چت روم ها تبدیل شدن به محلی برای جذب نخبه ها ... به خصوص نخبگانی که در خارج از کشور مشغول به تحصیل هستند و توسط قوانین سخت نظارتی کنترل میشن ... 

البته برام سوال بود که چرا پاسخ اکثرشون در رابطه با جمله Lets Talk In English کلماتی چون no و dont بود و بلافاصله سویچ میشدن روی همون زبان مادریشون ... بعدن فهمیدم که هرکسی جای اونها باشه و صبح تا شب توی یه کشور بیگانه - خارجی صحبت بکنه طبیعتن دلش نمی خواد حالا 2 دِقه اومده توی اینترنت چت کنه و بره لابراتوار، باز انگلیسی حرف بزنه !

دوباره اشک توی چشمام حلقه زد این بار به خاطر این همه حماقتم و درک پایینم و پیشنهادهایی که بدون هیچ تفکری یه مرتبه میدادم و یه لحظه درک نمی کردم شرایط رو ...

یاد اون لحظه ای افتادم که یکی از این نخبه ها رو در جای دیگری دیده بودم و ایشون می گفتند هفته ای 1 مقاله ISI منتشر می کنن... و بعد یه جمله زیبا از یکی از خواننده های ایرانی گفتند و زمانی که من به خاطر حماقتم ازشون پرسیدم دقیقن چه مقاله ای 

در توضیح عنوان مقاله فحش های زیبایی رو به 3 زبان زنده دنیا و به راحتی ( انگار نه انگار زبان مادریش نیست ) ارائه کردند و در پایان هم با عبارت دیگه شاخ نشی به وضعیت نا بسامان گفتگوهای مجازی اشاره کردند ... و لذت بردیم واقعن در ابتدا و در انتها خجالت کشیدیم که اینقدر اطلاعاتمون در این زمینه پایین بود که هنوز هم متوجه نشدیم دقیقن عنوان اون مقالات چی بود منتها احساس می کنم به جامعه شناسی مرتبط باشند

به هر حال حیف شد که مسنجرهای بزرگ یکی پس از دیگری دارن منهدم میشن ... و من نمیدونم بعد از انهدام یاهو مسنجر و اضافه شدنش به لیست مسنجرهای فیلتر شده و تعطیل ... دیگه ما کجا فرصت کنیم این مغزو جاخالی بدیم مغز بعدی بیاد پیام بده؟ کجا واقعن؟

در هر صورت امیدوارم که یاهو مسنجر بسته بشه منتها این فرصت ها از ما گرفته نشه و همچنان شاهد استفاده صحیح از تکنولوژی و ارتباطات جهت ایجاد کانکشن بین فرار مغزهای عزیزمون و قشر ناموسی جامعه باشیم...

امیدوارم شمایی که از این ابزارها جهت انجام کارهای ناشایست و بیناموسی استفاده می کنید کمی از این مُغوز مجازی یاد بگیرید ... نصف شمان !

البته شاید بعدن فرصت شد از قهرمانان ورزشی مجازی ( من کلی مدال آسیایی دارم ... کلی ! اون شیکمم سیکس پکه تو عکس شبیه ایربگ افتاده) میلیاردرهای مجازی ( میدونی من چندتا ماشین دارم؟ دست کنم تو جیبم خونه عموت اینارو خریدم همونجا تو کوچه عموت اینا ! ) ... قهرمانان دعواهای خیابانی مجازی ( من میام تو خود محلتون کل محلتونو بیار با کامیون من با دوچرخه تنها میام فقط مرد باش بیا) ... فیلسوف های مجازی ( من هفته ای 10 تا کتاب می خونم تو که اندازه شغال بارت نیست حرف نزن... سمپوزسیونیسم نابخردیسم بی نظافتیسم ... ننگ بر تو و درود بر کوتلاس کبیر ! ) ... هکرهای مجازی ( من سال 2014 بهترین هکر ایران شدم پلیس فتا دنبالم بود بعد که نتونست منو بگیره بهم جایزه داد ولی آمریکا برام جایزه گذاشته که فقط منو بگیرن ! فقط !) و دیگر استعدادهای مقیم مجازی هم صحبتی کردیم با هم ...

فعلن خواستم فقط یه لحظه به این فکر کنید که از اینترنت میشه در جهت افزایش سلول های خاکستری مغز هم استفاده کرد ... با همین برنامه های چت ساده که میرید توشون جک می خونید !

خودمونیم... بدجوری داغونه اینترنت

هرچی کم ناموسه آپلود شده توش!

یعنی آدم توی GTA هم واسه پولدار شدن باید رمز بزنه

ولی توی دنیای مجازی در کمتر از 3 دهم ثانیه فرار مغزها میدن تحویلت

البته گاهی به برکت بنگِ اصلِ نیجریه !

ساقیشون کیه خدا میدونه

امیدوارم خدا اینارو نصیب گرگ بیابون نکنه

که واقعن هیچی ندارن ...

نه برای عرضه

نه برای از دست دادن

پنجره

توی این داستان ما پسری وجود داره که داستانش ممکنه جالب باشه !

پسر داستان ما یه پسر معمولی مثل بقیه بود ... اما در شرایط خاص تفاوتش با بقیه رو می شد تشخیص داد ...

با بقیه بزرگ شد ... تا اینکه به سنی رسیدند که با یک سری گزینه مواجه شدند ! اینکه به تکالیف خودشون بپردازن ... یا اینکه آزادانه تر رفتار بکنند

این پسر از همون روزای اول که تکالیفش مشخص شدند یک مقدار مسیرش از بقیه جدا شد ... توی اتاقش می نشست ... شروع می کرد به انجام دادن تکالیفش ...

از پنجره اتاق هم سن و سال هاش رو می تونست ببینه ... منظره جالب بیرون اتاق ... سرو صدا و هیجانات که بیرون از اتاق وجود داشتند ...

و صدای دوستاش که گاهی بلند فریاد می زدند : تا کی می خوای خودتو زندانی کنی ؟ بیا بیرون با ما باش !

هرموقع این صدا رو می شنید با خودش می گفت : من آدم آزادی هستم ... آزادی من هم یعنی همین که میتونم بین آزاد بودن یا توی اتاق نشستن انتخاب کنم ... اونها نمیتونن خودشون رو گاهی اسیر بکنند ... شاید اونها آزادی رو با اینی که هستند اشتباه گرفتن !

و در نهایت بلند می شد و پنجره رو می بست ...

اوایل برای بستن پنجره خیلی زحمت می کشید ... موانع بزرگی برای بستن اون پنجره داشت ... از تحریک دوستانش و منظره بیرون اتاق که دلربا و جذاب بود گرفته تا خود پنجره که به سختی بسته می شد و انرژی زیادی ازش می گرفت

اما رفته رفته هرچه که بزرگتر می شد انجام این کار براش ساده تر می شد ... 

خودش رو داشت عادت میداد به اینکه به محض احساس عوامل بیرونی که تحریکش می کردند بلند بشه و پنجره رو ببنده ... و بشینه پای انجام تکالیفش

پنجره اتاقش در روز بارها بسته می شد ... و وقتی که احساس می کرد بیرون از اتاق دیگه عاملی برای ترقیبش به پشت کردن به تکالیف وجود نداره اون رو باز می کرد ...

پنجره از بالا به پایین بسته می شد و برای بستنش باید اون رو می کشید به سمت پایین ... 

مدت ها گذشت ... تکالیف معمولش تقریبن به اتمام رسیده بودند ... اما برای خودش تکالیف جدیدی تعیین می کرد و شروع می کرد به انجام دادنشون ...

این وضعیت مدت ها ادامه داشت ... حتا اوایل اون تکالیف جدید بسیار تازه و متنوع جلوه می کردند و به نوعی احساس می کرد موفق شده به زندگیش تنوع خاصی بده ...

گذشت ... تا اینکه روزی در حین انجام تکالیفش یاد همون صداها و مناظر بیرون از اتاق افتاد ... احساس کرد خیلی وقته که پنجره رو به روی اونها بسته و حتا از آخرین باری که پنجره رو بسته بود و دیگه بازش نکرده بود هم مدت ها می گذشت ...

نگاهی به اتاقش انداخت ... اینطور احساس کرد که انگار برای آزاد بودن بیش از اندازه خودش رو زندانی کرده ! بیش از حد زندگی رو برای خودش یک نواخت کرده ... 

تصمیم گرفت پنجره رو باز بکنه تا نگاهی به بیرون بندازه ! بلند شد و رفت کنار پنجره ایستاد ... پنجره رو به زحمت کشید بالا ... و به محض اینکه رهاش کرد پنجره با صدای عجیبی سر خورد و دوباره بسته شد ... دوباره پنجره رو کشید بالا ... این کار زحمت زیادی رو به همراه داشت

منتها برای بار دوم هم به محض رها کردنش پنجره بسته شد ... 

اتفاق ناخوشایندی افتاده بود ... پنجره به علت پایین کشیدن های مکررش هرز شده بود ! و دیگه باز نمی موند !

هرچه که تلاش کرد بی فایده بود ... بنابراین به زحمت پنجره رو کشید بالا و خودش رفت لای پنجره ایستاد ... تا از مناظر بیرون اتاقش دیدن بکنه ...

اما فشاری که پنجره برای بسته شدن بهش وارد می کرد خیلی زیاد بود ... تمام تمرکز و انرزیش رو داشت صرف باز نگه داشتن اون پنجره می کرد و اصلن نمیتونست روی فضای بیرون از اتاق تمرکز بکنه ... 

بعد از چند ثانیه هم خسته شد و پنجره رو رها کرد ... پنجره با صدای عجیبی بسته شد ...

اومد گوشه اتاقش و نشست ... زانوهاش رو بغل کرد و شروع کرد به فکر کردن ! به اینکه آیا تا به حال آزاد بوده ... یا خودش رو اسیر و محروم کرده !

به اینکه از تک تک چیزهایی که بیرون از اتاق اتفاق افتادند محروم شده تا به انجام تکالیفی برسه که حتا این اواخر بر حسب عادت برای خودش تعیین می کرده و واقعن ضرورتی به انجامشون نبوده

اینکه میتونست از فضای بیرون از اتاق هم استفاده بکنه و نوعی تعادل ایجاد بکنه بین تکالیفش و هرچه که اون بیرون بود

و به اتفاق عجیبی که افتاده بود ... حالا دیگه اگر هم می خواست این کار رو انجام بده اون پنجره بهش اجازه نمیداد ... پنجره به بسته شدن عادت کرده بود و هر تلاشی برای دسترسی به فضای بیرونش با اتلاف انرژی زیادی جهت باز نگه داشتن اون پنجره مواجه می شد ...

چون با ساختمان پنجره جنگیده بود و اون رو خراب کرده بود ...

فکر می کرد ... به اینکه چقدر از بیرون صداش کردند ... چیزی که اگر اون بیرون بود براش اتفاق نمی افتاد ... و چه فرصت هایی براش ایجاد شده بود ... و فقط پنجره رو بسته بود 

سرش رو گذاشت بین پاهاش ... و به فکر تعیین یک سری تکلیف جدید افتاد ... به نظر میومد در مورد پنجره دیگه کاری ازش ساخته نبود !

اینکه گاهی بعضی پنجره ها رو به روی خودمون ببندیم خوبه

اما تعادل و هدیه ای که طبیعت بهمون داده رو نباید فراموش کنیم

طبیعت نسبت به هدایایی که بهمون میده حساسه

و در صورت مشاهده بی توجهی ما

یا سرکوبشون

ما رو از خودش میرونه

بعضی پنجره ها باید باز بمونن

رو به طبیعت !

با طبیعت آشتی کنیم

You Can't Fight Your Nature

Even If You Are Wild Enough To Fight

Don't Close a Window

Which Opens To Your Nature

Your Nature Finally

Forces You To Jump Out

And Remember 

You Are Not Superman , Who Flies Out Of The Window

Back To The Game

 

The face inside is right beneath your skin
The face inside is right beneath your skin
The face inside is right beneath your skin

The Sun goes down
I feel the light betray me
The Sun goes down
I feel the light betray me

(the Sun) It's like I'm paranoid looking over my back
It's like a whirlwind inside of my head
It's like I can't stop what I'm hearing within
(I feel the light betray me)
It's like the face inside is right beneath the skin

(the Sun)It's like I'm paranoid looking over my back
It's like a whirlwind inside of my head
It's like I can't stop what I'm hearing within
(I feel the light betray me)It's like I can't stop what I'm hearing within
(the Sun)It's like I can't stop what I'm hearing within
It's like the face inside is right beneath my skin