God's Wink

 

God ... You've Given Me What I Need
 

Aoh Thanks

I See a Keyboard





And Now I'm Going To Write My Destiny

 

 

Dreams Vs Reality

 

 

 

 

 

 

 

رویا چیزیه که منتظرشی

 

واقعیت چیزیه که منتظرته

 

 

یک داستان کوتاه طولانی

کنار خیابون ایستاده بود

دائم دستشو بلند می کرد که یه ماشین جلوش بایسته 

همه ی ماشینا رد می شدن و می رفتن ... بعضی هاشون گاهی یه بوقم میزدن که معنیش رو متوجه نمی شد !

"یعنی چی؟"

یه مدت که  گذشت کم کم احساس کرد که هیچ ماشینی قرار نیست توقف بکنه 

به اطرافش نگاهی انداخت ... و با خودش گفت : "فکر کنم جای اشتباهی ایستادم" 

یه نگاهی به مسیر پیش رو انداخت و گفت : "البته شاید پیاده روی هم فکر بدی نباشه !"

هندزفریشو گذاشت توی گوشش ... دستاشو کرد توی جیبش ... راه افتاد و رفت ...

و انگار یه حسی بهش می گفت دیگه برنگرد و جاده رو نگاه نکن ... کسی قرار نیست به خاطرت توقف کنه

موضوع یه مقدار جالب تر شد وقتی که تصمیمش برای پیاده روی قطعی شده بود و بعضی ماشین ها کنارش توقف می کردن ... و حتا می پرسیدن که کجا میری مسیرت رو بگو ...

دوست داشت بخنده ! به اون لحظاتی فکر می کرد که اونقدر دست تکون داد و هیچکس بهش توجهی نکرد !

و الان دیگه حتا به سمت ماشینایی که خودشون براش توقف می کردن نگاه هم نمی کرد !

گاهی بعضی ها خیلی مصمم بودن و توقفشون بیشتر طول می کشید و بعد از اینکه با بی تفاوتیش مواجه می شدن سری به نشانه ی تاسف تکون میدادن و میرفتن ... و  ناخودآگاه یه جمله رو توی ذهنش میاورد :

"خدایا این چی میگه؟ ! """"فازش چیه ؟ """" "

انگار نه انگار که اصلن براش اهمیتی نداره این موضوع !

انگار دیگه هیچکس مهم نبود ... دستاش تو جیبش بود و راه میرفت ... نه ماشینایی که رد می شدن و میرفتن اهمیت داشتن ... نه اونهایی که میدیدنش ... نه بعضی ها که به هر دلیلی توقف می کردن !

گاهی آدم دیگه دوست نداره دستاشو از تو جیبش در بیاره و هندزفریشو بکشه بیرون از گوشش و تصمیمش رو عوض کنه ...

بعضی وقت ها وقتی تصمیم می گیری بقیه راه رو پیاده بری دیگه مهم نیست چند تا ماشین توی مسیر وجود داره ...

این یه داستان کوتاه بود ... ولی این داستان خیلی طولانیه !

بستگی داره چطور خونده بشه !

Hard To Say ... Easy To Imagine

به نظر پیچیده میاد

ولی روی کاغذ فقط 2 بعد داره

کجا زندگی می کنیم؟

چه کار می کنیم؟

آیا این واقعن فقط تلفیقی از n درست و غلط ساده هست؟

یا موضوع کمی متفاوت میشه وقتی به جای نقاشی تجسمش کنیم؟

و جالب میشه وقتی حس کنیم موضوع به سادگی همین نقاشیه

کافیه هدف نقاشی کشیدن باشه

احتمالن حضور خودمون رو بیشتر در یه نقطه ی نقاشی احساس می کنیم

شاید همون نقطه ای که حس می کنیم بیشتر به ما مربوطه

ولی همه اش نقاشی شده

همه اش با هم

سادست

پیچیده نیست

وقتی میگیم یه جای دیگه

منظور این نیست که داریم از کسی غیر از خودمون صحبت می کنیم

...

زوزه بکش

گرگ باش و توی شبای سرد ... تنها برو اون بالا و زوزه بکش

سرده درکت می کنم ... دوست داری زوزه بکشی 

درکت می کنم

ولی به اوضاع خنده دار اون سگی فکر کن که نتونست یه لحظه سرما رو تحمل کنه

اصلا نه میدونه زوزه کشیدن چیه نه بلده زوزه بکشه

دم تکون داد ... خودشو تسلیم کرد ... خودشو فروخت به یه جای نرم و گرم

بخند بهش که دلش برای تو میسوزه

به هرکسی که جلوی زندگی دمش رو داد زیرش

و حالا یه جای گرم پیدا کرده و پارس می کنه و میگه من "شخصیت مطیعی ندارم" بخند

خدا رو شکر تو پارس کردن بلد نیستی ... ولی میدونی شخصیت کی مطیعه

اونی که زوزه می کشه یا اونی که پارس کردن یاد گرفته

مطیع اونیه که برای حفظ خودش مجبور شد پارس کردن یاد بگیره

و حالا ادعا می کنه که مطیع نمیشه ... با پارس کردن ... با همون کاری که یاد گرفت تا اطاعت کنه

اول از زندگی - بعد از هرچیزی که زندگی بهش داد تا ازش اطاعت کنه

تا جایی پیدا کنه

تا زوزه نکشه

منتظره تا از یه جایی توی این زندگی یه تیکه استخون بیفته جلوش

تا لیس بزنه

پاره کردن بلد نیست ... پاره شدن رو نمیتونه تحمل کنه

فقط خیلی خوب تظاهر به جنگجو بودن می کنه

پارس می کنه ... ادعا داره !

زوزه بکش ... زوزه کشیدن هم داره ... حداقل خودت میدونی زوزه رو برای چی داری می کشی

و به قولی : به سلامتی شبای سرد گرگی ... نه روزای گرم سگی

Trance

سلام

امروز یه اتفاق جالب افتاد که دوست دارم توضیح بدم که هم یه ارسالی داشته باشم توی وبلاگ بعد از یه مدت و هم اینکه ... و هم اینکه ؟

خدا رو شکر می کنم اول ... بابت همه ی نعمت هاش

یه مدتی هست که از نظر روحی و ذهنی به خاطر برخی مسائل که اینجا در موردشون توضیح دادم و برخی دیگه که توضیحی ندادم درگیرم

خودم هم درگیر یه سری مشکلات کوچیک شدم که انشالله حل میشن ... خلاصه سرتون رو درد نیارم

امروز برای انجام یه سری آرمایش رفته بودم بیمارستان ... وقتی نوبتم شد که آزمایش بدم و داشتم آماده می شدم به خیلی مسائل فکر می کردم

در حین انجام آزمایش من سعی می کردم خودم رو خونسرد و بی تفاوت نگه دارم منتها حس می کنم نشد !

و من بدون اینکه بفهمم چی شده خودم رو توی یه فضای خیلی عجیب پیدا کردم ... به فضایی که نمیتونم توصیفش کنم و اصلن هیچ ارتباطی به دنیای ما نداشت

اولین باری بود در زندگیم که همچین حسی بهم دست میداد ... حس می کردم اصلن نمیتونم اون فضا رو درک کنم 

و برای لحظاتی تنها فکری که به ذهنم خطور می کرد این بود که شاید مردم !

فضای خیلی جالبی بود ... انگار اصلن بعد زمان و مکان درش معنای خاصی نداشت و مثل فیلم های تخیلی قادر به درک خیلی مسائلی شده بودم که فکر نمی کنم در دنیایی که درش هستیم بتونیم این امکان رو به دست بیاریم

منتها راستش خیلی داشت به مغزم فشار وارد می شد و داشتم اذیت می شدم ... و بعد متوجه شدم که توسط یه نیرویی دارم از اون فضا خارج میشم

خیلی جالب بود ... حس می کردم دیگه هیچ چیز نمیتونه من رو از اونجا خارج کنه و داشتم با خودم می گفتم "بی فایدست" ... اون فضا طوری بود که احساس می کردم هیچ ارتباطی به جایی که قبلن درش بودم نداره ... نمیتونم توضیح بدم چه حسی داشتم ولی دارم سعیم رو می کنم

خلاصه بعد از مدتی احساس کردم دارم بر می گردم به جایی که برام آشناتره ... و بعد کم کم صدای پرسنل بیمارستان رو می شنیدم که صدام می زدن و من به محض اینکه حس کردم یه مقدار برگشتم به دنیای قابل درک خودمون اولین کاری که کردم این بود که دست یکی از اونها رو گرفتم

نمیدونم ... حس می کنم نمی خواستم دوباره برگردم به اون حالت ... به خصوص اینکه وقتی اون حالت یه مقدار کمرنگ شد حالت جسمی خوبی نداشتم و حس می کردم هیچ جای بدنم حس نداره و سنگین شده بودم و یه حس عجیبی کل بدنم رو فرا گرفته بود

من دوباره برگشتم به اون حالت منتها خیلی سعی کردم خودم رو هوشیار نگه دارم و زیاد فاصله نگیرم با دنیای قابل درک خودم

خلاصه بعد از چند دقیقه من یه مقدار نرمال شدم و بعد پسر خالم بهم گفت که چشمام باز بوده ولی به هیچ کس نگاه نمی کردم و انگار اصلن نبودم

به هر حال من به معنای واقعی عبارت خلسه رو تجربه کردم و تجربه فوق العاده عجیبی هم بود ! نمیدونم اونهایی که ادعای تجربه حالت خلسه رو دارن هم یه همچین چیزی رو تجربه می کنن یا نه ... 

منتها خیلی عجیب بود و باید یه تحقیق در موردش بکنم ... خیلی دوست دارم بدونم اون فاز جدید از هوشیاری که بقیه ازش به عنوان بیهوشی یاد می کنن و اون دنیای جدیدی که درش قرار گرفتم ساخته ذهن من بوده و یا اینکه چیزی بوده که در مقابل ذهنم قرار گرفته و ذهنم شروع به تحلیلش کرده

البته چیزی که یادم میاد اینه که من در اون لحظه ذهنی نداشتم و برای اولین بار در زندگیم احساس می کردم که دیگه حتا نمیتونم فکر کنم 

متاسفانه اون حالت الان برای خودم هم قابل درک نیست و چیز زیادی ازش نمیتونم بنویسم ... به جز توضیحات ناقصی که دادم و مطمئنم نمیتونن توضیح مناسبی باشن

در هر صورت ... به نظرم بد نیومد که یه مقدار به فکر فرو ببرمتون ... البته اگر دوست داشته باشید به این مسائل فکر کنید ... بابت بی سروته بودن موضوع هم بی تقصیرم - گاهی می نویسم که تا قادر به نوشتن هستم ثبت بشه و شاید بعدن همین نوشته ها بتونه به خودم در یادآوری بعضی مسائل و تفکر بهتر روی اونها در شرایط بهتر کمک بکنه 

امیدوارم همه سلامت باشیم - باشید - باشند ... و اینکه

التماس دعا

My Lovely Angel

امروز 18 دی 94 ... ساعت 8:35 صبح ...

مادربزرگم به شدت بیمار و در بیمارستان بستری بودند و مادرم به همراه خاله هام و دایی هام برای مراقبت از ایشون رفته بودند اصفهان ...

خاله ی عزیزم که آخرین و جوان ترین خاله ی من هم بودند پای راستشون مو برداشته بود و یه مدت توی گچ بود 

2 روز قبل به خاطر فشار سر پا ایستادن حالشون بد شد و مجبور شدند ایشون رو برسونن به بیمارستان

و متوجه شدند در قسمت شکستگی پا یک لخته وجود داره که اومده بالا ... ایشون هم اتاق کناری مادربزرگم در بخش مراقبت های ویژه بستری شدند ... دیروز صبح من باهاشون صحبت کردم ... کلی خندیدم و شوخی کردیم - خیلی دوستشون داشتم و دارم ...

امروز صبح برادرم اومد از خواب بیدارم کرد و دیدم توی چشماش اشک جمع شده ... پرسیدم چی شده ؟ مامان بزرگ ؟ گفت نه ! گفتم پس چی ؟؟؟؟ گفت خاله ...

دوستان عزیزترین خاله ی دنیا - کسی که واقعن عاشقش بودم ... ماشالله خوشگل - خوشتیپ - جوان ... 

وای ... با دو تا بچه ی 2 قلو که امسال پیش دانشگاهی هستند ... با یه همسر جوان و بسیار خوب که واقعن عاشق هم بودند ... در اوج ناباوری ... امروز صبح دار فانی رو وداع گفتند ... 

الان که دارم این ها رو می نویسم واقعن دارم دیوونه میشم ... دوستان دعا کنید برای همه ... 

برای همه ی ما ... همه ... برای عزیزانمون - مادربزرگم که به شدت حالشون بده و همه ی عزیرانم ... 

دوستان برای شادی روح خالم دعا کنید ... 

برای سلامتی همه ی عزیزانمون دعا کنید ...

خدایا امتحان سختیه ... وای خدا ...

خدایا ما رو ببخش ... خدایا ما رو ببخش ... خدایا ما رو ببخش به خودت پناه می بریم ...

یه چیز خیلی ناجوری !

سلام - دیدم مطالب قدیمی شدن گفتم یکم دست به آپدیت شم ... البته موضوع خاصی مد نظرم نیست ولی فکر کردم شاید بد نباشه یکی از اتفاقاتی که برامون رخ داده رو تعریف کنم ... یه مقدار هم جو عوض شه

خدمت سربازی سختی های خودشو داره منتها گاهی اتفاقای جالبی هم درش رخ میده و پر از شرایطی هست که آدم جز اینکه بسپرشون به خدا کاری از دستش بر نمیاد !

2 روز پیش توی پادگان بودیم ... ما قبلن توی قسمتی بودیم که چند تا افسر وظیفه با هم بودیم - یعنی چند قسمت رو طوری تنظیم کرده بودن که فرمانده های اون ها در یک اتاق بزرگ با هم قرار داشتند و وظیفه هاشون هم توی یه اتاق دیگه با هم بودن ! اونجا که بودیم چون فرمانده هامون توی یه اتاق دیگه بودن ما زیاد به خودمون سخت نمی گرفتیم و خیلی اوقات ظیطنت هامون باعث می شد که بیان سراغمون و دعوا کنن باهامون و ...

منتها اوایل شهریور من و دوستم محمد رو که هر دو در یک قسمت کار می کنیم رو به همراه امیرمون منتقل کردن به یه اتاق اختصاصی ! خوب اولش ناراحت بودیم که تنها میشیم و دیگه اون آزادی رو نداریم و ... منتها خوب سپردیم به خدا و خدا رو شکر خوبه ! اینجایی که اومدیم هم خوبی های خودش رو داره 

منتها یه موضوعی که هست اینه که چون ما پیش یه امیر مملکت داریم کار می کنیم باید خیلی حواسمون باشه به رفتارمون و حرکاتمون و ... که یه وقت خدایی نکرده داستان نشه - البته خدا رو شکر امیر هم دیگه بعد از این همه مدت به اون صورت سخت نمی گیره به ما و گاهی میشینیم با هم صحبت هم می کنیم 

منتها باز هم باید یه سری فواصل و ضوابط بین ما باشه

من و این دوستم هم 2 تا آدم به معنای واقعی کلمه روانی هستیم که وقتی با هم جفت میشیم اگر کسی ما رو ببینه به خودش هم شک می کنه ! یعنی دریغ از یه لحظه شبیه آدمیزاد بودن ! به کل داغونِ داغون !

ولی وقتی امیر میاد خیلی با شخصیت و متانت و ... 

2 روز پیش امیر اومد و ما قرار بود یه سری نامه ی مهم از یه شهر دیگه برامون بیاد که برنامه های کاری رو تنظیم کنیم و ارسال کنیم - منتها حالا بنا به دلایل نا معلوم این نامه ها نیومده بودن ! امیر ما هم دست به تلفن شد و به اینطرف و اونطرف زنگ میزد تا ببینه موضوع چیه و در این بین اعصابش ریخت به هم

متاسفانه ما وقتی امیرمون عصبی میشه - چون عصبی شدنش خیلی باحاله گاهی بی اختیار خندمون می گیره ! فرض کنید یه نفر عصبی بشه و  به کل طرف مقابلش رو بشوره بذاره کنار ( تا خشک شه برای مصارف یعدی )

قبلن که توی اتاق خودمون بودیم وقتی از ما عصبانی می شد میتونستیم بیایم توی اتاق خودمون و بعد شروع کنیم به خندیدن ! چون وقتی از ما ناراحت میشه از اصطلاحاتی استفاده می کنه که خیلی جالبن ! و طرز بیانش طوریه که آدم نمیدونه باید ناراحت شه یا بخنده ! یه چیزایی میگه ...

ولی توی این اتاق فاصلمون با امیر به کمتر از 2 متر میرسه و هر مشکلی پیش بیاد که باعث خنده ی ما بشه - باید خودمون رو کنترل کنیم و گاهی این کار خیلی سخت میشه ! معمولن هم وقتی این شرایط پیش میاد من و محمد به هم نگاه نمی کنیم چون در این صورت به یقین دیگه نمیتونیم خودمون رو کنترل کنیم !

اما توی این جریان 2 3 مرتبه امیر ما توی صحبت هاش با طرف مقابل از اصطلاحات خاص خودش و اون طرز بیان باحال و دوست داشتنیش استفاده کرد که ما خیلی بهمون فشار اومد که نخندیم و خدا رو شکر موفق به مهار قضیه شدیم 

منتها در اواخر کار که دیگه موضوع داشت با خوبی و خوشی به اتمام می رسید یه مرتبه یه اصطلاح جالبی رو ایشون به کار بردن و بعدش هم موضوع کش پیدا کرد و نمیتونم بگم در این لحظه چقدر حفظ کنترل برامون سخت شده بود - ما هم روبروی امیر نشسته بودیم چون در خلال تماس هاش باید یه سری کارها رو انجام میدادیم و به فرض باید "اون لیستو میدادیم" یا "اون نامه رو میدیدم کجاست" یا "اونو پیگیری کردیم یا نه" و از این کارا

منتها بعد از اینکه اون چند لحظه سپری شد من یه اشتباه بزرگ کردم ... و اشتباه من این بود که یه لحظه برگشتم و به محمد نگاه کردم ... و این آغاز فاجعه بود ...

محمد قرمز شده بود و وقتی منو دید نتونست خودش رو کنترل کنه و من هم همین اتفاق برام افتاد - و وقتی دیدم دیگه نمیتونم خودم رو کنترل کنم - در شرایطی که زیر نظر امیر بودم - رفتم زیر میزم ! و با یه حالت التماس گفتم "وای خدا ! الان نه !!!" و یه صدای شیطانی تو مغزم شنیدم که گفت "اتفاقن الان حال میده ! می خندیم !"  ...  داشتم وانمود می کردم که یه چیزی افتاده و می خوام برش دارم منتها در اصل داشتم اون زیر منفجر می شدم ! همه چیز داشت خوب پیش میرفت که یهو محمد هم اومد زیر میز !

چشمتون روز بد نبینه ! ما اون زیر داشتیم منتحر می شدیم ( از عملیات انتحاری و القاعده و اینا گرفته شده این کلمه ) من به محمد می گفتم "اینجا نیفتاده برو ببین اون طرف نیست؟" که یعنی پاشو برو اونور دارم می ترکم تو هم اومدی این زیر - محمد هم می گفت "نه اونجا نیست" ولی حتا توان اینکه این جمله رو کامل کنه نداشت

خلاصه امیر ما رو صدا زد و ما نمیتونستیم بیایم بیرون ! و بعد محمد که دید شرایطش خیلی داره بد میشه سریع خودشو رسوند به میز کناری - و در کشوی میز رو باز کرد و سرش رو کرد داخل کشو !

یعنی مثلن داره می گرده ( دنبال چی ؟ خدا میدونه ! ) و من هم همچنان داشتم می گشتم و می گفتم خدایا دیگه نمیتونم ! کمک !

و واقعن هم دیگه نمیتونستم خندم رو بی صدا نگه دارم و به معنای واقعی کلمه داشتم منتهی می شدم ( منفجر و رسیدن به انتهای کار )  ... ولی محمد کم کم داشت صداش در میومد ! 

که امیر که عصبانی هم بود گفت : "تو چرا سرتو کردی توی کشو؟ این وظیفه های نادان ..." و ادامه ی صحبتش با تلفن - ولی توجهش به ما جلب شده بود که یعنی چی ! و بعد هم به من گفت "اون کجاست ؟ رفت زیر میز چیکار می کنه؟"

ما اوج حساسیتمون به همینه که بهمون بگه چیکار می کنید و قاطی کنه و به خصوص روی کلمه ی "نادان" خیلی حساسیم 

و این جملات مثل این بود که یه گالن بنزین خالی کنن روی آتیش ما ! محمد به زور گفت "امیر دارم می گردم نیست!" و می شنیدیم که صداهایی میومد که "چی نیست؟" و دیگه کم کم صداها رو هم نمی شنیدیم !"

من دیدم هیچ راهی ندارم جز اینکه فرار کنم و الانه که دیگه نابود شم ! و خودم رو زدم به تشنج ! یعنی مثلن من حالم بد شده و دارم کف بالا میارم و سرفه و عطسه و خلاصه هر کاری که بلد بودم تا نشون بدم علائم حیاتیم داره قطع میشه ... و دیگه بدون اینکه حتا به امیر نگاه کنم بلند شدم و دویدم از اتاق بیرون و رفتم پیش سربازایی که توی آبدارخونه بودن و اونجا بود که دیگه منفجر شدم ! 

و چند لحظه بعد محمد که مثلن برای کمک به من اومده بود که ببینه "چی شده؟!!؟!" اومد و اون هم توی اتاق منهدم شد !

سربازای توی آبدارخونه هی می گفتن چی شده اینا چشون شده و ما نمیتونستیم توضیح بدیم و من واقعن از بس دلم درد گرفته بود اشکم در اومد و اومدم یه ذره آب بخورم تا خندم بند بیاد - آب پرید به گلوم و داشتم خفه می شدم و اصلن یه وضعی ! محمد هم که تو اون شرایط مسخره بازیش گرفته بود ( البته ما تو اکثر شرایط مسخره بازیمون می گیره ) میزد پشت منو می گقت طاقت بیار الان وقتش نیست ، تو باید طاقت بیاری و ...

خلاصه صدای امیر میومد که اینا کجا رفتن و ما همچنان در حال "بندری زدن" بودیم !

و بعد از چند دقیقه که حالمون بهتر شد - و من چشمام سرخ شده بود از بس خندیده بودم و اشک از چشمم میومد و سرفه می کردم - و محمد هم حال و روزی بهتر از من نداشت - با یه لیوان آب خنک رفتیم پیش امیر و وانمود کردیم رفتیم براش آب بیاریم

امیر هم مات و مبهم ما رو نگاه می کرد که یعنی این دیگه چیه ! آب چرا آوردن ! و می پرسید این آب برای منه یا خودتون ؟ 

چون معمولن این که پذیرایی بشه از امیر رو ما انجام نمیدادیم مگر اینکه شرایط خاصی پیش بیاد و خودمون بخوایم این کارو انجام بدیم و ... و این اقدام غیر منتظره بود ...

خلاصه خدا ما رو خواست وگرنه همون جا در حین انفجار اگر امیر پیگیر می شد ، ما رو کشف و خنثی می کرد ... 

در هر صورت این اتفاقی بود که 2 روز پیش افتاد و خدا رو شکر به خیر گذشت ... خواستم این رو هم بگم که خدمت سربازی داخل همون سختی هاش و به خاطر شرایط روانی خاصی که بهش حاکمه - یه همچین مواردی رو هم داره و آدم دنبال یه دریچه می گرده برای تخلیه ی روانی خودش 

و گاهی همین موضوع داستان هایی رو ایجاد می کنه که ...

به هر حال امیدوارم شاد باشید همیشه و برای همه دعا کنید که شاد و سلامت باشن و آرامش داشته باشن

اون آخرا برای ما هم دعا کنید - برای همه سربازا ! 

و من اون آخر آخر که یه مشکل ریزی هم برام پیش اومده و دیگه توکل به خدا !

Guys

حس جالبیه وقتی چند تا دوست با وفا پیدا می کنی ... دوستایی که خدا طوری تنظیمشون کرده که تمام تلاششون رو می کنن که یه جایی ... یه جوری ... رفاقتشونو بهت ثابت کنن ... دوستایی که اگر بهشون محبت کنی فراموش نمی کنن ...

 

حس باحالیه ... قبل از اذان صبح وقتی که هیچکس توی کوچه و خیابونا نیست باید بری پادگان ... از خونه میای بیرون و میبینی برقا قطع هستن و تاریکی همه جا رو فرا گرفته ... صدای نفس های خودتو می شنوی ... نه صدایی نه نوری ... وهم انگیز و عجیب 

 

و خدا رو صدا میزنی و میگی " حس می کنم تنهام ... " و یهو یه صدای عجیبی می شنوی که ترجمش میشه " کی گفته تنهایی ؟ حواسم هست ... بچه ها رو فرستادم پیشت ... "

 

و بعد حس می کنی غیر از صدای پاها و نفسای خودت صداهای دیگه ای هم میاد ... و درخشش چند تا نور توی تاریکی که دارن به سمتت میان ...

 

اولش عجیبه ولی بعد که متوجه جریان میشی حس خیلی خوبی داره ...

 

بچه ها ... 

 

میان کنارت و شروع می کنن به قدم زدن باهات ... شروع می کنی باهاشون حرف زدن و احوال پرسی ... و دعا می کنی که یه جوری بتونی محبت دوستاتو جبران کنی ...

 

 همه ی دوستات - همه ی اونایی که خدا بهت هدیه داده ... تا توی تاریکی ... توی سرما ... توی اوج تنهایی و حتا ترس ...  بیان کنارت و همه ی این مدل حس ها رو ازت دور کنن 

 

باید از خدا تشکر کنی ...

 

In The Darkness

With  Two Of Those Guys

Grey And White

 !!! What a Gang 

 

 

 

G.I.A.N.T

هنوزم چیزایی هست که فقط توی خواب میشه دید 

خیلی بزرگ ... جوری که ذهن از تحلیلشون عاجزه

مثل یه کوه که دراز کشیدی جلوش و دوست داری نگاش کنی ولی اینقدر عظیمه که وقتی نگاش می کنی می ترسی

و وقتی نگاهتو می بری بالا حس می کنی الان از پشت میفتی ! هرچی چشمت میره بالاتر دستاتو به زمین محکم می کنی !

و ضربان قلبت میره بالا ... و با خودت میگی "پسر ... به نظرت من میتونم چشممو برسونم بالاش ؟"

حالت بد میشه  ... سرت گیج میره ! اینجوریشو دیگه ندیده بودی ! حس می کنی زمین داره برعکس میشه ! مثل اینکه رو یه سطحی خوابیدی که شیبش داره بیشتر و بیشتر میشه ... 

با خودت میگی این چه کوهیه ؟ و من چطور هنوز تونستم خودم رو جلوش نگه دارم  ؟ چطور نمی افتم

و بعد عقلت به کمک تنها اطلاعاتی که میتونه درکشون کنه یه جواب مختصر بهت میده ... بهت میگه تو روی زمین خوابیدی و فقط یه کوه جلوته ! چطور می خوای بیفتی ؟ تو فقط فکر می کنی داری می افتی ! چون نمیتونی وضعیت رو درک کنی ...

بعد ازش می پرسی یعنی خیلی کوچیکتر از چیزیه که من دارم میبینم ؟ بهت میگه کوچیک نیست ... ولی خیلی معمولی تر از چیزیه که داری فکر می کنی !

3 بعدی به نظر میاد ولی اینطوری نیست ! تو فقط 3 بعدشو میتونی درک کنی پسر !

به مغزت میگی تو چی ؟ 

میگه منم مثل تو !

That Was Giant

But That Was Not There When I Decided To Show That To The Others