در مورد سگ ها خونده بودم که وقتی صاحبشون دعواشون میکنه ناراحت میشن و میرن یه گوشه و غصه میخورن
ناراحتیشون از این بابت نیست که صاحبشون دعواشون کرده
از این ناراحت میشن که صاحبشون ناراحته از دستشون
یک حسی مثل عذاب وجدان یا احساس مسئولیت یا...
و این یکی از چیزایی هست که من در موردشون خیلی دوست دارم
دوستی واقعی...
گاهی فیدل رو که دعوا میکنم به خاطر شیطنت هاش، میره یه گوشه و مظلوم و ناراحت میشینه، و فقط حواسش به منه
و کافیه که من صداش کنم تا بدوه و شیرجه بزنه توی بقلم
انگار این حیوون تمام تمرکزش فقط روی اینه که من ناراحت نباشم و وقتی که حس میکنه من ازش ناراحتم، ناراحتی رو میشه در چهره ا‌ش هم حتا دید
اما خودش با ناراحتیاش کنار میاد و فقط دوست داره که ناراحتی من ازش متوقف بشه
برای همین اینقدر دوست دارمش، سگ ها موجودات بی نظیری هستند...
خبر خوب اینکه این ویژگی در وجود آدم ها هم ممکنه که دیده بشه
و خبر بد اینکه تعداد آدم هایی که این ویژگی رو دارند اینقدر کمه که دنیا ازشون صرف نظر کرده و فراموش شدن
اما اگر روزی کسی با چنین ویژگی ای به پستتون خورد،اگر از دستش بدید قطعن یکی از بزرگترین هدایایی که زندگی میتونه به یک نفر عطا بکنه رو از دست دادید