این شبکه های مثلن اجتماعی یکی از خصوصیاتی که دارن اینه که آدم رو تنهاتر می کنند... یعنی فرضن کسی که همیشه تنهاست ممکنه به اون صورت متوجه تنهاییش نباشه - منتها اگر کسی تنها باشه و در میان یک جمع قرار بگیره تازه متوجه تنهاییش میشه
این موضوع باعث میشه که فرد به دنبال راهی برای غلبه بر احساس تنهاییش بره - و طبعن باعث میشه که زمان بیشتر و بیشتری رو به پرسه در فضای مجازی اختصاص بده... در بسیاری از موارد هم فرد اصلن نمیدونه که به دنبال چیه و بیشتر فقط پرسه زدن رو تجربه می کنه با این ایده که در نهایت اتفاق خاصی رخ میده
نتیجه ی نهایی این میشه که فرد میفته در یک چرخه ی ناقص و معیوب - زمانش رو به بدترین شکل ممکن هدر میده و کلی فرصت برای مطالعه - برای تفریح - برای رسیدن به کارهایی که الان زمان انجامشون هست و ... رو از دست میده
من فکر می کنم این موضوع مثل آب دریا میمونه و فقط یک آدم تشنه رو تشنه تر و بیمار می کنه... در صورتی که شاید اگر یک فرد تشنه به تشنگیش فکر نکنه بهتر بتونه تحملش کنه و در فرصت مناسب از طریق منابع مناسب و معقول اقدام به برطرف کردن تشنگیش بکنه
به شخصه خیلی اوقات که تلگرام رو باز می کنم و بعد از خوندن یکی دو تا پی وی که از دوستانم برام اومده - بی هدف گروه ها و کانال ها رو باز می کنم و مطالبشون رو می خونم - به این فکر می کنم که دیگه از اینجا به بعدش اضافه کاری و اتلاف وقت هست و این زمان که صرف مطالعه ی مطالب بسیار پراکنده و ناقص و غیر ضروری میشه رو میتونم به شکل بسیار بهتری مدیریت کنم و ازش استفاده کنم
در هر صورت امیدوارم که این سبک زندگی - یعنی زندگی در دنیای مجازی - نصیب کسی نشه و مردم بتونن از همه چیز به صورت طبیعی بهره ببرن - تا هم بهره وری به بهترین شکل انجام بگیره و هم هرچیزی در جای خودش قرار داشته باشه