سلام
نمیدونم امشب حس نوشتن دارم یا نه اما این رو خیلی وقته که دوست دارم بنویسم ! یه طرح کلی از چیزی که توی ذهنمه و از حسی که در قلبمه دارم... اما نمیدونم میتونم بیانش کنم یا نه...
اسم این نوشته هست کوه... برعکس خیلی از نوشته هام، این بار تنها چیزی که ازش مطمئن بودم و قبل از نوشتن بهش فکر کرده بودم همین اسمش بود... چون حسی که دارم رو شاید فقط به کمک این کلمه میتونم تصویر کنم...
راستی این رو هم بگم که دیسکوگرافی (فول آلبوم) دو تا جادوگر رو همین الان دانلود کردم... یکیشون رو که میشناسید... BVDUB ! که خوب اون آلبومش که در وبلاگ قرار دادم کاری باهام کرده که شاید هیچ اثری نتونسته چنین تاثیری روی مغز من داشته باشه... و الان هم دارم به یکی دیگه از آهنگ هاش که به صورت تصادفی بازش کردم گوش میدم... فوق العادست
اون یکی هنرمند هم اسمش هست 36 - بخونید ThreeSix - اون هم عالیه و سبک مشابه BVDUB رو داره... حیف که خیلی حجیمه وگرنه قرارشون میدادم اینجا... از DISCOGS.VMUSIC میتونید دانلودشون کنید...
بگذریم
اتفاق هایی در زندگی انسان هستند، که تاثیرشون خیلی زیاده... شاید حتا خیلی بیشتر از اونچه که اولش به نظر میان...
در زندگی من هم این اتفاق ها رخ دادند... حالا چرا به کوه تشبیهش کردم ؟ خوب توضیح ساده اش اینه که کوه بزرگه...
ولی یه توضیح تکمیلی هم داره...
دماوند رو تصور کنید... زمانی که پای قله اش ایستادید... خیلی بزرگ و عظیمه... فرض کنید می‌خواید ازش دور بشید تا نتونید ببینیدش... ولی خیلی بزرگه و به این سادگیا نمیشه ندیدش !
چیکار میکنید؟ اون اطراف یه شهری - شهرکی چیزی پیدا میکنید... میرید توی کوچه پس کوچه هاش... ساختمونا و دیوارا باعث میشن نتونید دیگه کوه رو ببینید... به نظر میاد کوه بین اونها گم شده... ولی اینطور نیست... هنوز جایی در ناخودآگاه ذهنتون میدونید که این ساختمونای جمع و جور در مقابل بزرگی اون کوه هیچی نیستن !
تا وقتی که اونجا هستید ممکنه باعث بشن کوه دیده نشه... اما زمانی که تصمیم میگیرید از اون شهر یا شهرک خارج بشید... یکم که دور بشید باز دوباره میتونید کوه رو ببینید !
یکی از نکات جالبی که در مورد کوه وجود داره هم اینه که، هرچی ازش دورتر میشید بهتر دیده میشه !
دور که میشید کم کم دیگه اون شهر یا شهرک هم دیده نمیشه، اما کوه با یه نمای جدید هنوز جلوی چشمتونه...
هرجا به شهری - آیادی ای جایی میرسید، ممکنه یه مدت کوتاه تا زمانی که اونجا هستید، دیدتون محدود بشه به دیوار و بناهای اون منطقه و نتونید کوه رو ببینید، ولی اونجا رو که ترک کنید، باز هم چیزی که دیده میشه کوهه...
و موضوع اینه که اگر بخواهید دیگه کوه رو نبینید، باید خیلی پیش برید... خیلی زیاد... و ساده تر بگم... باید خیلی بگذره !
شاید یه آدم عادی هیچوقت نتونه اینقدر بره که دیگه کوه دیده نشه... در نهایت همیشه جایی در افق دیدش قرار داره... مهم نیست کوچیک یا بزرگ... مهم اینه که دیده میشه...
این آهنگی که داره پخش میشه اسمش هست Flightless Flowers... چقدر زیباست... حسم رو تقویت کرد...
خوب برگردیم به اول نوشته... من کوه رو تشبیه کردم به یه اتفاق... و گفتم ممکنه توی زندگی همه از این کوه ها وجود داشته باشه...
اتفاقایی که هرچقدر هم ازشون بگذره، نمیشه نادیدشون گرفت... همیشه دیده میشن... ممکنه شکل دیده شدنشون تفاوت پیدا بکنه با گذشت زمان... اما دیده میشن... ممکنه یه مدت سرمون گرم بشه با چیزایی که حواسمون رو پرت میکنن... اما در نهایت بازم اون اتفاق ها و تاثیرشون هستند که برنده میشن و تاثیر خودشون رو به اشکال مختلف و در شرایط مختلف نشون میدن...
و باید خیلی بگذره... خیلی پیش بریم... تا دیگه هیچ اثری ازشون باقی نمونه...
و شاید یه آدم هرگز نتونه اونقدر پیش بره که دیگه کوه دیده نشه...
کوهی از آرامش و خوشبختی رو براتون آرزو میکنم...
در پناه خدا...