زیر پای مادر

می گویند بهشت زیر پای مادران است

و من به تازگی با معنای این جمله آشنا شده ام

مادر هر آنچه که زندگیش را بهشتی می کرد به زیر پا افکند - بهشتی از آرزوهای زیبا , بهشتی که زندگی راحتی در آن جریان داشت , بهشتی سرشار از آسایش و شادی و رفاه 

و این بهشت به زیر پا افکنده شد تا بهشتی در یک زندگی دیگر شکل گیرد

به راستی که هرجا بهشتی هست مادری بوده که بهشتش را به زیر پا افکنده

و فکر می کنم بازگرداندن این بهشت به مادر آرزویی محال است

آیه ای می گوید پس از هر سختی , آسانیست ... شاید باید زودتر از اینها به این موضوع شک می کردم که پس سختیِ این همه آسانی کجاست

شاید باید زودتر از اینها متوجه می شدم که هر آسانی و آسایش از سختی های فراوان زاده شده ولی یکی بوده که همه ی انها را به جان خریده و حاصلش را به تو تقدیم کرده

صادقانه بگویم ,  بهشت چه بهای سنگینی دارد ...

تقدیم به مادرم که بهشتم و هرچه در آن است از اوست

کاف واو رِ

من به کسی میگم کور که با چشمش قضاوت می کنه

 چون چشم به قلب ( و بعضا به یه وجب زیر ناف ) متصله نه به مغز

 اون "بینایی" هست که به مغز متصله

 اگر فقط نگاه کنی و هیچی نبینی کوری

 سعی کن درست نگاه کنی

 سعی کن ببینی

 Try To Connect What You See To Your Mind - Not To Your Heart Or Your Private Organs

 Heart Is Only Related To What You Can Not See

 Let It Be Only For "God" To Situate

لطفی به نام شیطان

می خواهم کمی به دور از علم و یافته های علمی و فقط با توجه به داده های مذهبی صحبت کنم

صحبتم در مورد شیطان است - همان موجود حیله گر و مکاری که باعث و بانی اشتباهات ماست ! و ما انسان های "معصوم" را منحرف می کند !

شاید بهتر باشد برگردیم به ابتدای داستان - از همان زمانی که موجوداتی به نام آدم و حوا خلق شدند - اشرف مخلوقات و دارای قدرت "تفکر"

پس از آن از بهشت رانده شدند - چرا؟ چون موجود پلیدی به نام "شیطان" آنان را فریب داد - بله این ظاهر داستان است - منتها با شناختی که من از خدای خودم دارم این داستان زیاد توجه من را جلب نمی کند - بهتر است این خدای مهربان را بهتر توصیف کنم

موضوع از این قرار است - انسان از همان ابتدا با خصوصیات انسان های کنونی خلق شد - در کنار تمام محاسنی که داشت یک ذات شیطانی نیز در وجودش نهفته بود - خلق و خویی که باعث می شد کاری را انجام دهد و تماما در نحوه ی انجام آن کار مختارانه عمل کند - ولی پس از انجامش در صورت مواجه شدن با نتیجه ای نا مطلوب آن را به گردن دیگری بیندازد

آدم و حوا کاملا در انتخاب خود مختار بودند - منتها در آن زمان انسانی وجود نداشت تا همه ی تقصیرها را متوجه او کنند ! به نظر من خداوند در این مرحله به انها ( و در ادامه به همه ی انسان ها ) لطفی بزرگ نمود - موجودی ( خیالی ) به نام شیطان را آفرید - ادم و حوا تقصیر ها را متوجه او کردند - "بله شیطان ما را فریب داد " و اینگونه شد که این موجود خیالی خلق شد 

به نظر من هیچ شیطانی بزرگ تر از انسان ها وجود ندارد - فقط خداوند لطفی کرد تا در پایان این موجود خیالی را به جهنم بیندازد و انسان ها را به این علت که فریبش را خورده اند و "بی گناه" بوده اند ببخشد ! خداوند خیلی انسان ها را دوست دارد ! شاید دلیل خلق شیطان هم همین باشد - اگر شیطان خلق نمیشد چه کسی تاوان این همه اشتباه انسان را میداد و به جای او تا ابد در جهنم میماند ؟ و فکر می کنم اگر خداوند این لطف را در حق بندگانش نمی کرد - در بهشت به علت "عدم به حد نصاب رسیدن" تخته میشد و چوب تمام درختانش را باید صرف هیزم مصرفی  جهنم می کردند ! ( همانطور که در ابتدای این نوشته عرض کردم تمام صحبت های من بر اساس اعتقادات مذهبیست و خود من هرگز چنین تصوری از بهشت یا جهنم ندارم )

 گرچه انسان ها واقعا باورشان شده که تمام کارهای شیطانی ای که انجام می دهند حاصل وسوسه های موجودی غیر از خودشان و هوای نفسشان است ! داستان همان فردیست که دروغی می گوید و اینقدر تکرارش می کند تا خودش هم فراموش می کند که دروغ است و آن را باور می کند 

و فکر می کنم در پایان خود این شیطان خیالی هم می تواند فقط با استناد به این موضوع که "انسان نبوده است" مورد عفو و بخشش قرار گیرد و خداوند لطفش را شامل او هم خواهد نمود - چه خدای مکار مهربانی !!!

شیطان درون خود ماست - هیچ شیطانی بیرون از ما وجود ندارد - بهتر است با خود صادق باشیم و خود را تسلیم نیرویی خارجی که باعث و بانی اشتباهاتمان است نکنیم - هر زمان این شیطان خیالی را در ذهن کشتیم و مسئولیت تمام اشتباهاتمان را خود گردن گرفتیم می توانیم روی موضوع "دیگر اشتباه نکردن" کار کنیم - وگرنه جمله ی معروفی هست که می گوید "در توبه باز است ! " و همین جمله به حضور این شیطان فریبا رنگ می دهد

کاش انسان ها متوجه الطاف پروردگارشان می شدند ... شیطان لطف بزرگی بود

خدا را چه دیدی !

این روزها میبینم خیلی ها می گویند "خدا کجاست؟" - بعضی ها هم که از آنها می توان به عنوان "جلو افتادگان ذهنی" یاد کرد پاسخ این سوال را مدت هاست که یافته اند : ((خدا وجود ندارد)) !

با آنهایی هم که می گویند وچود دارد چون اینطور شنیده اند کاری نداریم

برویم سراغ سوال ! هر سوالی راه حلی دارد 

موضوع برمی گردد به دوره ی راهنمایی و دبستان - داستان از جایی شروع شد که در کتاب علوم موضوعی با عنوان "اهرم ها" مطرح شده بود و قوانین ساده ای برای آن وضع شده بود

هر اهرم ساده تشکیل شده از 3 قسمت : تکیه گاه - نیرو - جسم !

خوب  در آن زمان موضوع به بیل و فرغون و قیچی ختم می شد و نهایتا دسته بیلی در امتحان فهم ما را نسبت به این موضوع محک میزد !

منتها الان موضوع فرق کرده - انهایی که خیلی فکر می کنند به این موضوع ساده فکر نکرده اند !

من می توانم جریان زندگی را یک اهرم ساده فرض کنم  ! و حالا می رویم سراغ تجزیه ی قسمت های تشکیل دهنده ی این اهرم به کمک قوانین اهرم ها

هر اهرم قسمتی دارد به عنوان نیرو - نیرو "نقش اول" است - همه چیز به آن بستگی دارد منتها به 2 قسمت دیگر هم احتیاج دارد تا نیرو باشد ! وگرنه معنایی ندارد - خوب من این نیرو را "خودم" در نظر گرفتم - من باید حرکت دهم - باید تغییر ایجاد کنم و هزاران باید دیگری که وظیفه ی نیروست !

جسم ! خوب مفعول تمام آن "هزاران باید دیگر" را جسم در نظر می گیرم - باید حرکت کند - باید تغییر کند و ... 

تا اینجا همه چیز درست بود - شاید اهل تفکر که خدا را نیافته بودند همین موضوع کوچک را فراموش کردند 

تکلیف "تکیه گاه" چه می شود ؟ این نیرو را چگونه اعمال کنیم ؟ گیریم بسیار هم زیاد است - آیا می توان بدون داشتن تکیه گاهی مناسب نیرویی وارد آورد ؟ حتی برای به حرکت در آوردن یک "پر" احتیاج به تکیه گاهی برای نیرویمان داریم

موضوع دیگری که گریبان گیر عده ی دیگری از مردم است این هست که اصلا قانون اهرم ها چیست ؟ داستان چیست ! 

این مردم گاهی جسم را به جای تکیه گاه قرار می دهند ( خدایا همه اش تقصیر تو بود ) و یا گاهی نیرو را با تکیه گاه اشتباه می گیرند ( خدایا خودت درستش کن ) گاهی تکیه گاه را سست قرار می دهند ( یا ابن عبدل ) و گاهی هم در جای مناسب قرارش نمی دهند ( خدایا جان مادرت همین 1 دفعه - دیگه مزاحمت نمیشم )

داستان همین است ! تکیه گاه ! نیوتون می گفت : اگر به من اهرم مناسبی اعطا شود - با طول مناسب و تکیه گاهی که در جای مناسب قرار دارد - زمین را حرکت می دهم ! زیاد هم پرت و پلا نمی گفت این دوست عزیزم ... مهم اینست که تکیه گاه شما کجا باشد - چقدر محکم و ثابت باشد و چقدر برای وارد آوردن نیرو شرایط را محیا کرده باشید !

آنگاه با وارد آوردن نیرویی اندک هم می توان مانعی عظیم را حرکت داد

 نکات مهم : 

نیرو چیزی جز "من" نیست

جسم "من" نیستم ولی گاهی می توانم خودم را هم تکان دهم ( الاکلنگ )

مهم جایگاه تکیه گاه است - هرچه بهتر این تکیه گاه را در این اهرم جای دهید - نیروی شما مفیدتر خواهد بود

هیچ نیرویی نمیتواند تکیه گاه هم باشد و بر عکس

جسم تکیه گاه نیست - تکیه گاه ثابت است و جسم باید حرکت کند - اتفاقا کاملا از هم جدا اند

در نهایت : قانون اهرم ها در زندگی می گوید - تنها نیرو تویی - و هرچیزی غیر از تو در این زندگی حکم همان جسمی را دارد که مفعول نیروی توست - فقط یادت باشد که به یک تکیه گاه احتیاج داری - آن تکیه گاه تو نیستی - ماهیتش هم طوریست که هیچکسی نمیتواند باشد چون نیروی تو می تواند بر همه اثر کند - پس این تکیه گاه را چه بنامیم ؟ که در حالی که هیچ تاثیری در نیروی ما نداشته باشد - تاثیرش را در نتیجه ی کار ببینیم  ؟

شما را نمی دانم

من این تکیه گاه را "خدا" نامیده ام !

تکواندو رو دوست دارم ولی گویا اون به من علاقه ای نداره - داستان نا تمام ماند

خوب

در اردو بودیم عید بود - کمر من پیچ خورده بود و این موضوع واقعا اعصاب برای من نذاشته بود - نصف بقیه میتونستم تمرین کنم ! کمرم بهم اجازه نمیداد . طلسم شده بود خوب نمیشد و اردیبهشت هم مسابقه داشتیم

یک سری اسپری خریده بودم - مدام به کمرم میزدم تا بیحس بشه و از دردش کم بشه تا بتونم تمرین کنم

برادرم دائم می نالید و می گفت که پاش درد می کنه - به هر حال تصمیم گرفتیم بریم دکتر - کمر من رو معاینه کرد و گفت که پیچیدگی و کوفتگی عضلات داری - باید بهش استراحت بدی - که خوب من نمیتونستم استراحت کنم چون نتیجه ی تمام زحماتم به باد میرفت - باید هرجوری میبود به مسابقات جهانی اعزام میشدم و این موضوع من رو نسبت به هر دردی بیحس می کرد

منتها وضعیت بدی برای برادرم پیش اومد - دکتر به پاهاش مشکوک شد و تجویز M.R.I کرد - وقتی جوابش اومد متوجه شدیم که در کنار استخوان ران برادرم یک غده به وجود اومده و نصف استخوان رو هم خورده بود ! مجبور شدیم عملش کنیم و با هر بدبختی ای که بود عمل شد

منتها بعد از عمل پزشک دستور داد که دیگه ورزش رزمی کار نکنه و پرونده ی تکواندوی برادرم همین جا بسته شد - حالا دیگه نه در اردوها کسی با من بود - نه میتونستم با کسی تمرین کنم و .. تنها شده بودم ولی باز هم نمی خواستم اون مسابقه رو از دست بدم

به هر حال روز مسابقه رسید و من با بهترین بازیکن کشور که در مسابقات قبلی قهرمان کشور شده بود باید بازی می کردم و یکی از ما انتخاب میشد

روز سختی بود - هم من او رو میشناختم و هم او من رو - در اردوها با هم تمرین کرده بودیم و به خوبی با هم آشنا بودیم - بازیکن بسیار خوبی بود

ولی من هم بسیار تمرین کرده بودم - یادمه استاد حاجی پور ( پدر خانم سوسن حاجی پور که نماینده ی ایران در المپیک  2012 بود ) کوچ من بود و دائم بهم می گفت امسال نماینده ی ایرانی 

بازی شروع شد - خیلی عالی بازی کردم - راندها گذشتند - قبل از مسابقه به کمرم کلی اسپری زده بودم که فقط همین 1 بازی من رو یاری بکنه 

30 ثانیه مونده تا انتهای بازی - نتیجه ی بازی 4 بر 1 به نفع من بود و در دلم داشتم خدا رو شکر می کردم که ناگهان زمانی که اومدم یک ضد حمله رو اجرا کنم کمرم پیچید و به قول خودمون "قفل کرد" این بدترین چیزی بود که میتونست اتفاق بیفته - در دلم فقط می گفتم خدایا نبازم ! نباید ببازم -  منتها وقتی ایستادم متوجه شدم که حتی نمیتونم بدنم رو تکون بدم - نصف بدنم گرفته بود و ثابت مونده بود و هر تکونی که می خواستم به خودم بدم چنان دردی می گرفت که حد نداشت

حریف من هم از این فرصت به بهترین نحو استفاده کرد ! صدای استاد کوچم رو می شنیدم که فریاد میزد "چرا ایستادی - حمله کن - بهترین دفاع حمله اس - چت شد یهو " منتها فایده ای نداشت - بدنم شوکه شده بود و سیاتیکم تمام بدنم رو قفل کرده بود

2 امتیاز دادم و چند اخطار گرفتم و هیچ یادم نمیره زمانی که 2 ثانیه به انتهای بازی مونده بود باز هم زمین خوردم و داور باز هم به من اخطار داد و یک امتیاز دیگر هم به حریفم اضافه شد ! نتیجه ی بازی - 5 بر 4 ! در عرض 30 ثانیه

مربیان به این علت که من رو میشناختند به من اجازه دادند که یک بازی دیگر هم انجام بدم منتها کمر من آسیب بدی دیده بود ! بازی بعدی رو هم 8 بر 0 باختم به بازیکنی که اصلا در حد و اندازه ی این حرف ها نبود و بعد روی تشک دراز کشیدم و مات و مبهوت به بالا نگاه می کردم 

همه ی آرزوهایم تباه شدند - خط خوردم به همین سادگی 

خوب این یکی رو شرح دادم - موارد بعدی رو شرح نمیدم - فقط به صورت لیست وار بیانشون می کنم

سال بعد هم کلی تمرین کردم و 2 هفته مانده به مسابقات پای من در اردو شکست و نتونستم مسابقه بدم

سال بعدش مجبور شدم به خاطر کنکور مدتی تکواندو رو کنار بگذارم و درست زمانی که استارتش رو زدم در اولین روز تمرین پای من پیچ خورد و شکست و تاندون های مچ پام پاره شدند - چند ماه گچ گرفتمش ولی به علت آسیب تاندون هاش - تا به همین امروز که مهمون شما هستم و در حال خواندن این ارسال هستید نتوانسته ام تکواندو کار کنم ! حس می کنم دیگه نمیتونم کار کنم و واقعا ناراحتم ... 

احساس می کنم این حق من نبود - و من اسم اینها رو بدشانسی میذارم نه چیز دیگری ! تمام تلاشم رو کردم و هیچ اسمی جز بدشانسی نمیتونم روی این موضوع بذارم ! انگار اصلا قرار نیست به آرزوم برسم ... 

برادر آخرم هم در اوج قهرمانی ها به خاطر درسهایش ورزش رو رها کرد - البته به خاطر اینکه در مسابقات کشوری حقش رو خوردند و با ناداوری حریفش رو برنده اعلام کردند - او هم دیگر کار نکرد !  خوب وقتی عاشق رشته ی ورزشیت هستی به این میگن شکست عشقی

به هر حال امیدوارم پای من هم خوب بشه ! بتونم دوباره بدرخشم ! این رو حق خودم میدونم ... به امید روزهای "دوباره خوب"

پایان داستان

تکواندو رو دوست دارم ولی گویا اون به من علاقه ای نداره - روزهای خوش داستان

خوب

ما تکواندو رو شروع کردیم - در روزها و ماه های اول مثل اکثر هنرجوها فقط میرفتیم باشگاه منتها بعد از اینکه اولین کمربند رو گرفتیم انگار یک بمب در وجود ما منفجر شد - فکر نمی کنم هیچ کمربندی به شیرینی اولین کمربندت در ورزش رزمی باشه 

بعد از گرفتن اولین کمربند به ما اجازه میدادند که مبارزه کنیم و این آرزوی من بود که روزی با یه نفر مبارزه کنم - یادمه اولین بار چقدر کتک خوردم ! و فهمیدم همه چیز مثل این فیلم ها نیست

به هر حال بعد از مدتی به اولین مسابقات اعزام شدیم و من در کمال ناباوری در اون مسابقات اول شدم ! خودم هم نمیدونم چطور منتها حسی که داشتم وصف نکردنی بود ! تازه فهمیدم اول شدن چه حسی دارد - دیگه به تکواندو علاقه مند شده بودم ! دیگه به هیچ ورزشی علاقه نداشتم - در هر فرصتی به حیاط خانه میرفتم و تمرین می کردم - در باشگاه ما 2 - 3 قهرمان حضور داشتند که در آن زمان به اردوهای تیم ملی دعوت می شدند و واقعا از بهترین بازیکن های کشور بودند - اینها اصلا با ما تمرین نمی کردند - یعنی اصلا ما رو در حد خودشون نمیدیدند - من همیشه به تمرین هاشون نگاه می کردم و لذت می بردم و در منزل سعی می کردم استیل بدنم رو شبیه به اونها کنم - میدویدم - یادمه در زمستان باید ساعت 6:30 میرفتم مدرسه چون مدارس استعدادهای درخشان اون زمان خیلی کم بودند و از منزل ما تا مدرسه ام حدود 40 کیلومتر راه بود - من صبح ها ساعت 5 بیدار میشدم و میرفتم میدویدم ! و بعد می اومدم خونه و اماده می شدم که برم مدرسه - کم کم توجه بازیکنان مطرح باشگاه به من جلب شد - کم کم من ر ودعوت می کردند که باهاشون مبارزه کنم - اوایل واقعا سخت بود و کتک می خوردم ! ولی کم کم وضعیتم بهتر شد تا اینکه کتک میزدم ! اعتماد به نفسم زیاد شده بود - به مسابقات استانی رفتیم و قهرمان استان تهران شدم و دعوت شدم به اردوی آمادگی جهت شرکت در مسابقات کشوری - در مسابقات کشوری اون سال به عنوان فنی ترین بازیکن به همراه 2 بازیکن دیگر در وزنم به انتخابی های اردوی تیم ملی دعوت شدیم

واقعا نمیتونم بگم چقدر تلاش می کردم - چه روزهای سختی بودند - فشار درس ها - و از طرف دیگر آرزوهام - اینکه تا من از تمرین هام که نزدیکی کرج بودند بر می گشتم خونه ساعت 10 میشد ! درسم داشت افت پیدا می کرد ولی نمی خواستم اینطور باشه و به هر دری میزدم تا بتونم خودم رو تا روز مسابقاتی که مشخص می کرد چه کسی باید به مسابقات جهانی اعزام بشه آماده نگه دارم و از هیچ لحاظی افت نکنم

از طرف مربی تیم سایپا هم در مسابقات کشوری به علت بازی های خوبی که انجام داده بودم به این تیم دعوت شدم و در وزن خودم از همون ابتدا به عنوان بازیکن فیکس و ثابت تیم برای حضور در لیگ برتر نوجوانان کشور قرار داده شده بودم

سال دوم دبیرستان بودم - این رو داخل پرانتز عرض کنم که ما 3 برادر هر سه طلایی بودیم - برادر کوچکترم هم بازیکن نخبه ای بود و تمام بازی هایی که انجام میداد رو با امتیازهای ناک دانی و ناک اوت برنده میشد

برادر آخرم هم بی نظیر بود و در رده ی نونهالان و خردسالان همیشه قهرمان استان بود - منتها فعلا نوبت من بود - اونها هنوز وارد نوجوانان نشده بودند

احساس می کردم آینده ای روشن در انتظارمونه - باید هم همین طور میشد 

منتها ...

باقیش در پست بعد

تکواندو رو دوست دارم ولی گویا اون به من علاقه ای نداره - شروع داستان

خوب - می خوام زندگی ورزشیم رو به صورت خلاصه بیان کنم ! هر روزی یه حسی به آدم دست میده - مثل اینکه امروز خیلی احساس "پیرمردی" بهم دست داده فقط خاطره تعریف می کنم

موضوع از اونجایی شروع شد که سال اول راهنمایی بودم و منتظر دوستم در کوچه با برادرهام نشسته بودیم تا بیاد - قرار بود اون روز به منزل ما بیاد و بازی و شیطنت و کارهایی که تو اون سن انجام میدادیم

ناگهان سروکله ی حدود 10 نفر جوون بین 12 تا 18 ساله پیدا شد - داشتند فوتبال بازی می کردند و توپشون پنچر شده بود - اومدند از ما سوال کنند که توپ داریم یا نه ! که خوب ما هم گفتیم نه نداریم و رفتند - برادر من در اون زمان خیلی بچه بود فکر می کنم 5 یا 6 ساله بود - ناگهان حس دلاورانه ای بهش دست داد و بلند شد بهشون گفت "دیگه هم نبینم این طرفا پیداتون شه " در این لحظه چیزی که اونها با خودشون گفتند فقط یک کلمه ی جمع و جور بود : "چی ؟!!؟!؟" و چیزی که من و اون یکی برادرم با خودمون می گفتیم این بود که : "روانی - چرا ؟ این چه کاری بود؟"

فکر کنم هر سه تامون فهمیده بودیم که باید برای چه چیزی آماده کنیم خودمون رو ! آرزوم در اون لحظه این بود که یه افکتی - جلوه های ویژه ای چیزی به داستان اضافه بشه و مثل این فیلم ها خلاصه داستان به نفع ما تموم شه و در همین رویاها بودم که دیدم یه نفر یقه ی من رو گرفت - اطرافم رو نگاه کردم - برادر کوچکم با سرعتی که قابلیت ثبت در گینس رو داشت در حال فرار به سمت منزل بود ( ساخته شده بود برای همین کار ) و وقتی اون سمت رو نگاه کردم اون یکی برادرم رو دیدم که با زبان بی زبانی داشت من رو نگاه می کرد و میشد از نگاهش خوند که داره میگه : "چه کنم دیگه - خرابتیم ! برو دارمت ! "

به هر حال اول هر دعوایی با حرکات خنده دار مخصوص به خودش شروع میشه ! دست های دو طرف در هم قلاب میشه و سرها میره تو هم ! و به هم فشارهایی وارد میارن که خوب طبق قوانین فیزیک چون تکیه گاه ها در جای مناسبی قرار ندارند - معمولا تمام این فشارها بیهوده اند و صرفا اتلاف انرژی و دیده نشده کسی در این مرحله از دعوا از صحنه خارج بشه - شاید هم نوعی گرم کردن بدن و ترشح آدرنالین مورد نیاز برای پرداختن به ادامه ی موضوعه ! ولی خوب ایندفعه این موضوع روی همین مرحله ی اول گیر کرده بود و به قول خودمون " دعوای اصلی load نمیشد ! "

داشت حوصله ام سر میرفت - سرم رو برگردوندم تا وضعیت برادرم رو بررسی کنم که دیدم داره جون میده ! دقیقا اینی که میگم داشت جون میداد صحنه ای بود که دیدم - دو تا از اون پسرها رفته بودند سراغش - یکی دستانش رو گرفته بود و اون یکی گلوش رو و بعدا خودش بهم گفت که در اون لحظات دیگه جایی رو نمیدیده و داشته بیهوش میشده - خوب اصطلاحی هست که میگه خون خون رو میکشه ! همین موضوع باعث شد خودم رو از اون پسر جدا کنم و به سمتشون بدو ام و با آخرین قدرتی که داشتم جفتشون رو پرت کنم روی زمین - منتها وقتی برگشتم دیدم ای داد بیداد - دعوا load شد !

بله - چندین موجود خشن و عصبانی ریختند سرم و در یک چشم به هم زدن من رو نقش بر زمین کردند - من هم با توکل به خدا و ائمه ی اطهار مشغول تماشای له شدن اعضا و جوارهم زیر دست و پاشون شدم - البته در اون لحظات اینقدر هیجان ادم بالاست که اصلا دردی حس نمی کنه - به هر حال ما رو کوفتند و روبیدند و شخم زدند و ... پس از طی لحظاتی از زیر دست و پای اونها مشاهده کردم که برادرم با همون سرعتی که در ابتدای داستان در حال فرار دیده بودمش داشت به سمت ما میدوید - خوب این عادی نبود چون این موجود فقط فرار کردن رو بلد بود - ولی وقتی به پشت سرش نگاه کردم و پدرم رو به همراه همسایمون دیدم متوجه دلیل شهامت این بشر شدم 

به هر حال - موجوداتی که روی من خراب شده بودند متواری شدند و ما هم برای اینکه حداقل یک حرکت مثبتی در جهت پیشبرد اهداف انقلاب و مقابله با دشمنانش انجام داده باشیم شروع کردیم دنبالشون دویدن - ولی خوب این حرکت ما نه تنها مشت محکمی بر دهان استکبار نبود - بلکه بعدا فهمیدیم چقدر "ضایع" است که بعد از دعوا شیر بشی و بدویی دنبال اونایی که زدنت !

به هر حال اینها همه مقدمه چینی بودند - اومدیم خونه - له و لورده شده بودیم - دوستم اومد خونه مادرم داشت برامون شربت میاورد و اعصابش خورد بود و دائم می گفت " اینطوری نمیشه - باید برید یه ورزش رزمی - هم بدنتون سلامته هم دیگه اینقدر کتک نمی خورید" من هم واقعا عاشق این ورزش های رزمی بودم و یادمه قبل از اینکه شروعش کنم همیشه تمرین می کردم تا مثل این ورزشکارهای فیلم ها بتونم پاهام رو 180 درجه باز کنم و وقتی موفق می شدم چقدر ذوق می کردم ! 

دوستم بهم گفت برید تکواندو - گفتم نه من کونگ فو دوست دارم ( تحت تاثیر بروسلی ) ولی مادرم گفت کونگ فو رشته ی سنگینیه - برید تکواندو تا بدنتون آماده بشه و بعد که 15 سالتون شد برید هر رشته ای که خواستید

ما هم قبول کردیم - با پرس و جوهای مادرم یکی از بهترین اساتید ایران رو پیدا کردیم - این رو میگم چون ایشون همیشه استاد من هستند - با اینکه اواخر کار همه چیز به هم ریخت منتها من مدیونشون هستم

به هر حال در تاریخ 23 خرداد ماه سال 1381 ما اولین جلسه ی تکواندو رو آغاز کردیم - حال و هوای خاصی داشت - تا حالا هیچ باشگاهی نرفته بودیم - 3 تا برادر که همه منتظر آینده ای درخشان بودند !

ادامه ی داستان رو در قسمت بعدی عرض خواهم کرد

Bittersweet Memories

گفتم شاید بد نباشه این رو هم برای تنوع اینجا بنویسم - تا جو این بلاگ زیاد "دارک" نشه ! 

یاد شیطنت های دوران نوجوانی و جوانیمون به خیر - این خاطره مربوط میشه به دوران دبیرستانمون ...

سال دوم دبیرستان بودیم - علاوه بر اینکه دانش آموزای بسیار خوبی بودیم و مثلا مدرسه ی استعداد های درخشان بود و از چشم مخاطبین ما بچه هایی به نظر میومدیم که سرشون فقط توی کتابه ! ولی کم پیدا میشد در ما که درسخون باشه ! یعنی اینکه درس ما خوب بود از ویژگی های ذاتیمون بود وگرنه کاری با کتاب و این برنامه ها نداشتیم به اون صورت :دی مگر در شرایط بحرانی ( که حالا تعریف بحران رو هم بعدا مفصلا خدمتتون عرض خواهم کرد ) -بمب انرژی و خرابکاری بودیم ( یعنی مثلا الان نیستیم ! ) و معلم ها از یه طرف راهی برای تنبیه ما پیدا نمی کردند چون از نظر درسی ضعفی نداشتیم و از طرفی بعضا به حالت جنون میرسیدند از دست ما

به هر حال - یکی از داستان ها رو براتون تعریف می کنم - یه دفعه یکی از دوستان ما که قصد داشت المپیاد ریاضی بخونه مشکلی براش پیش اومده بود که باید میرفت کانون - به ما هم گفت که من فردا مدرسه نمیام 

سریع طرحش رو ریختیم - قرار شد یکی از بچه ها اعلامیه ی فوت ایشون رو درست کنه و روزی که ایشون نمیاد همه سیاه بپوشیم و بیایم مدرسه و اعلامیه اش رو بزنیم به دیوار

فردا هم این اتفاق افتاد - خوب فضا رو شبیه سازی می کنم : صبح ساعت 8 صبح - کلاس شیمی - همه سیاه پوشیده بودیم و اعلامیه رو از داخل به در کلاس زده بودیم

معلم وارد کلاس شد - یک صدای ضعیف با غم و اندوه بسیار گفت : برپ ( برپا هم نه - برپ که یعنی قدرت ندارم به صورت کامل بیانش کنم و بگم برپا )

همه ایستادیم و سرهامون پایین بود - بعضی از بچه ها گوشه ی چشمشون رو پاک می کردند ( اشک ! ) و هیچ صدایی نمیومد - معلم پرسید چیزی شده ؟ یکی از بچه ها که جلوی کلاس بود اشاره ای به اعلامیه کرد و دستش رو گذاشت جلوی صورتش ( من دارم گریه می کنم یعنی ) معلم اعلامیه رو دید و : اِ اِ اِ اِ !!!!! حمید ؟!!؟!!؟! اینو من پریروز دیدمش ...  چرا آخه ؟ آخ آخ آخ آخ - و انگشت سبابه اش رو بین دندون هاش قرار داده بود و با حسرت به عکس نگاه می کرد و بچه های کلاس هم همه سری به نشانه ی غم تکون میدادند - بعضی ها هم الکی گریه می کردند 

جو کلاس بسیار معنوی شده بود که ناگهان یکی از بچه های کلاس که همیشه ناهماهنگ عمل می کرد پوزخند زد و معلم صداش رو شنید - نگاهی به ما کرد و متوجه حالت شیطانی چهره های ما شد ! اعلامیه رو از در جدا کرد و به سمت دفتر مدرسه رفت - صداهایی در کلاس شنیده میشد که از مهم ترین اونها میتونم به جمله ی معروف "بدبخت شدیم" اشاره کنم - ناظم مدرسه هم که کاملا در جریان بود و ما رو بزرگ کرده بود به قولی !

پس از چند دقیقه دیدیم ناظم ما ( که تا اون لحظه کسی عصبانی ندیده بود ایشون رو ) وارد کلاس شد و از همون ابتدا شروع به شخم زدن و برداشت محصول کرد ! من از همون لحظه ای که ایشون وارد کلاس شد با آنالیز کردن انواع حملاتش و نقاط قوت و ضعفش داشتم برای اینکه چطور پیروز میدان باشم برنامه ریزی می کردم و خوشبختانه وقتی به من رسید با یک جاخالی "حرفه ای" تونستم نتیجه ی داستان رو به نفع خودم به اتمام برسونم و ایشون رو پشت سر بگذارم منتها عملکرد همه مثل من نبود و بعضی از دوستان هنگام فرار به فرض پاشون لای "جامیز" گیر میکرد و علاوه بر اینکه صورت مبارکشون با هرچیزی که جلوشون بود یکی میشد - موقعیت خارق العاده ای برای ناظم ما که در اون لحظه حکم Hulk رو داشت فراهم می کردند و بچه های دیگه ی کلاس که به هر نحوی موفق به گریز شده بودند با نگاهی سرشار از نا امیدی به اونها نگاه کرده فرار می کردند

به هر حال - همه ی کلاس رو نه از کلاس - بلکه از مدرسه به بیرون هدایت کردند !  ( چه هدایتی ) - نکته ی جالب زمانی بود که مردم رد می شدند و میدیدند حدود 20 نفر با لباس سیاه جلوی مدرسه نشسته اند و بسیار هم ناراحتند ( که البته ما نه تنها  ناراحت نبودیم بلکه بسیار هم خوشحال بودیم ولی حسمون رو همچنان حفظ کرده بودیم و هیچ دانش آموزی از اینکه زمانی که باید در کلاس باشه - خودش رو در خیابون پیدا بکنه ناراحت نیست ) و مردم فکر کردند اتفاقی برای کسی افتاده و پس از چند لحظه علاوه بر ما عده ای از مردم هم جلوی در مدرسه جمع شده بودند و پرس و جو می کردند و ما هم همچنان از فوت دوستمون صحبت می کردیم و اشک و ناله که همین موضوع باعث شد که ناظم مدرسه ( با حالتی شبیه به گریه ) ما رو به داخل فرا بخونه و با لحنی شبیه به التماس از ما درخواست کنه که  لطفا دانش آموز باشیم

ما هم مثل همیشه قول دادیم که بار آخرمون خواهد بود و مثل همیشه بار آخرمون بود "واقعا"

به هر حال این هم خاطره ای بود که بعد از چندین سال به یاد آوردمش و براتون تعریفش کردم

شاد و موفق باشید

nceتeفrاeوfتdif

افراد متفاوت 

برای افراد متفاوت

فردی متفاوت اند

و برای افراد عادی و تکراری

فردی بی معنا و تکراری

تفاوت یعنی ارزش و این روزها چیز با ارزشی پیدا نمی کنی

و اما تاریخ طرفدار وفادار تفاوت هاست و به آنها روح می دهد

تنها تاریخ است که قدر تفاوت را می داند و وفادارانه تا ابد از آن در برابر فراموشی ها محافظت می کند

تنها تفاوت است که روح دارد

آنان که متفاوت بوده اند هرگز نمرده اند

وگرنه اگر تکراری باشی داستانت هم تکراری خواهد بود

مرده ای در میان مردگان گورستان

یک تکه گوشت که خوراک خاک و خواب می شود

جهنم بای دیفالت

گاهی آه هایت اینقدر سنگین اند که نمی توانی آنها را بر قلم سوار کنی 

گاهی هیچ دریایی به ژرفای قطره اشکی که تمام وجودت در آن غرق شده است نیست

گاهی دیگر حس نوشتن نیست

جهنم همین خلوت تکراریست - همین چیزیست که مردگان برایم به ارث می گذارند - میمیرند و جهنم میسازند - گورهایی که سرشار از سکوت اند

و گرم ! مردگانی که وقتی مردند فهمیدی چقدر گرم بوده اند ... چقدر گرم و جهنمی ...

جهنم با "صدایی که مرا می خواند" بهشت خواهد شد - همین که سکوت این جهنم بشکند من بهشتی می شوم

صدایم کن ...