یک نصیحت بشنوید از من کاندر آن نبود غرض
چند سال قبل یه جایی بودم - نزدیک رمضون بود - صحبت روزه گرفتن شد - ازم پرسیدن امسال روزه می گیری ؟
گفتم امسال نه - اگه بگیرم نمیتونم تمرین کنم - می خوام تمرین کنم که امسال همه مسابقات رو شرکت کنم - وزنم رو هم باید یکم کم کنم
همه با یک نگاه فقیه اندر کافری بهم نگاه کردن و گذشت
و چند روز بعدش به طرز خیلی بدی پام شکست و تاندوناش پاره شد و دقیقن روز اول ماه رمضون پام رفت توی گچ - کل ماه رمضون به اضافه ی چند هفته بعدش توی گچ بود - همه اش رو که روزه گرفتم و هیچی تمرین نکردم به کنار - حدود 2 سال طول کشید تا به صورت تقریبی پام خوب شد و تونستم دوباره ورزش کنم - هیچ مسابقه ای نتونستم شرکت بکنم و تقریبن میشه گفت دوران طلایی ورزشیم رو از دست دادم - حدود 25 کیلو هم وزن اضافه کردم و شدم 110 کیلو !
بعدش هم همون آسیب باعث شد که تکواندو رو به صورت سابق دنبال نکنم و زیاد مسابقه ندم دیگه
خلاصه اگر هم عقایدتون به هر دلیلی خلاف جهت عمومه - این تجربه رو یادتون باشه تا زیاد عنوانشون نکنید حداقل... هیچ نیازی به عنوانشون نیست... و این عقیده حتمن نباید مذهبی و یا دینی باشه... بعدها که بیشتر فکر کردم دیدم در اکثر موارد اصلن نیازی نیست که در مورد هیچ یک از افکارمون - اهدافمون و امیالمون توضیحی بدیم به کسی...
اگر قرار باشه نتیجه ای بدن که نتیجه اش قابل مشاهده است و اگر هم قرار باشه بی نتیجه باشن که عنوانشون کار بیهوده ای هست
البته ذکر این مورد هم ضروریه که نباید در بسیاری موارد که برمیگردن به عقاید و افکار افراد ازشون سوال کنیم چون به ما مربوط نیست
شاید بشه گفت بهترین پاسخ در برابر بسیاری از سوالاتی که در طول روز از ما میشه "به شما مربوط نیست" هست - ولی به دلایل مختلفی با توضیحات الکی جایگزینشون می کنیم...
امیدوارم که با هر نوع طرز فکری زندگی می کنیم - وجودمون مفید باشه و به درد بخوریم...
شوآف خوب نیست - تاکید روی اینکه نمی خواهیم شوآف کنیم هم ممکنه شوآف باشه و اون هم خوب نیست - سکوت قشنگه...