عکس های بالا رو نگاه کنید... جوونا و نوجوونای مملکت ما هستن... حدود ۳۰ ۴۰ سال پیش
اینجا جنگه... یعنی این جوونا میدونستن که یا قراره در راه رسیدن به هدفشون جونشون رو از دست بدن... یا اسیر بشن... یا یک عمر جانباز بشن... تمام این احتمالات رو میدادن... شاید خیلی هاشون به اینکه همونطور که از خونه اومدن اینجا دوباره برگردن خونه،صحیح و سلامت، اصلن فکر نمیکردن
اما دقت کنید به چهره هاشون... شاد، خوشحال، قوی، با روحیه...
امروز توی استخر داشتیم با دوستم سرمون رو خشک می کردیم... دوستم یه شناگر فوق العاده بود که من رو هم کشید توی این مسیر... از لحاظ درسی هم که حرف نداشت و یکی از بهترین رشته ها رو توی یکی از بهترین دانشگاهها خوند... از لحاظ اخلاق و ادب و شخصیت و... هم که خوب عالی
میشه گفت تمام دوستای من این خصوصیات رو دارن... خیلی باهوش، خیلی خاص و تقریبن هرکدوم حداقل توی یه زمینه تخصص دارن و معمولن ورزشکارن...
یعنی از لحاظ داشته ها چیزی کم ندارن
این رفیقمم چند وقته که با ما شنا نمی کنه و میاد به بچه ها آموزش میده فقط
همینطور که سرمون رو خشک می کردیم گفتم بیا شنا کن پیر میشیا
اونم گفت پیر؟ دیگه از این پیرتر؟
منم رفتم تو فکر... یه نگاه به دوستام کردم، دیدم همه ماشالله هم خیلی با سوادن، هم ورزش می کنن، اما همشون حداقل به صورت خفیف افسردگی دارن
من عمدن اسم نمیبرم، اما به فرض اون یکی دوستم هم چند وقته نمیاد سر تمرینا، یه مهندس عالی، یه ورزشکار عالی، داداشش هم همینطور... هر دوتا عالی
اما پیام که میدن، دائم به صورت غیر مستقیم دارن به اینکه ناراحت و افسرده هستن اشاره می کنن
حتا چند تا از دوستام که از دوران مدرسه با هم دوستیم و هنوز ارتباط داریم، تقریبن وقتی با هم صحبت می کنیم همه با این قضیه درگیریم...
اوایل فکر می کردم که خوب شاید یکی از دلایلی که دوستای من اینطوری شدن همین درک و هوش بالاشونه، انتظاری که از خودشون دارن و فضای متفاوت با انتظاراتشون که جای رشد و ترقی رو اونطور که می خوان ازشون گرفته
شاید اینطور باشه، اما دلیل این مشکل این نیست
هرکسی رو میبینم این روزا تو خودشه... همه دپرس شدن
اون زمان چیزی به نام شبکه اجتماعی نبود، فقط اجتماع بود، دور هم جمع می شدن، محبت، خنده، صدا، تصویر، احساسات، همه قابل لمس بود... اگر مشکلی بود حل می شد، اگر خوب بودن بهتر می شدن، روابط گرم و صمیمی بود
الان گاهی دقت می کنم میبینم نصف مکالمات روزمره ی ما با اعضای خانوادمون هم این مدلی شده، توی چت برای هم قلب و ماچ و... میفرستیم اما یکیش هم واقعی انجام نمیدیم
شبکه اجتماعی فقط اجتماع یه سری آدم مفرده، یه مخلوط ناهمگن، هیچکس توی احساسات بقیه حل نمیشه، هیچکس مشکل کس دیگری رو حل نمی کنه،
روابط ناقص هستند، همه بعد از یه مدت حس می کنن گمشده ای دارن، و هرگز پیداش نمی کنن، فقط روز به روز از گشتن خسته تر میشن، در صورتی که فقط کمبودهاشون زیاد شده، چیزایی که داشتن رو گم کردن، گم شده رو ساختن... و حالا دنبالش می گردن، دقیقن همونجایی که گمش کردن، همونجایی که خیلی چیزارو ازشون دزدید
خودم خیلی برام پیش اومده که یه نفر بهم پیام داده و حالم رو پرسیده اما خودش رو معرفی نکرده، دلیلش رو هم میدونم، دیگه حتا به اینکه قبول کنیم این چیزا در واقعیت هم شدنی هستند آلرژی داریم...
برای یه جوک شکلک D: میفرستیم، برای یه مطلب غم انگیز :'( میفرستیم، برای ابراز محبت :-* میفرستیم و...
اما حالت چهره ی ما در تمام حالات بالا :-| اینه...
وقتی این همه تضاد توی ارتباطات ذاتیمون به وجود اومده و با طبیعت و نیازای طبیعیمون داریم کشتی میگیریم
اصلن جای تعجب نداره که بین اونی که هستیم و اونچه که باید باشیم کلی فاصله بیفته
در حقیقت یادمون رفته کی هستیم و چی داریم
شدیم یه مشت آدم تنها که فقط یه گوشی دارن... هرچی هم که داشتن ریختن توی اون گوشی و از دنیای واقعی حذفش کردن... و بعد با دنیای طبیعی خداحافظی کردن...
چیزی که نیاز داریم همون چیزیه که کردیمش این تو... چیزی که اصلن تو این گوشیا جا نمیشه...
ما به هم احتیاج داریم... پیدا کردن همدیگه، این تو، خیلی سخته...